12 ตายไม่เป็น
พล็อต
ในภาพยนตร์เรื่อง 12 ตายไม่เป็น กำกับโดย นิโคไล ฟักล์ซิก เราถูกพาไปยังช่วงหลังเหตุการณ์โจมตี 11 กันยายน ซึ่งรัฐบาลสหรัฐฯ ต้องการตอบโต้อย่างรวดเร็วต่อกลุ่มตาลีบันในอัฟกานิสถาน หลังจากการโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่ร้ายแรงบนแผ่นดินอเมริกา กองทัพสหรัฐฯ ส่งทีมเล็กๆ จากกองกำลังพิเศษที่ 5 ของกองทัพบกสหรัฐฯ (ODA 595) หรือที่รู้จักกันในชื่อ "Horse Soldiers" เข้าไปยังภูมิประเทศที่ทรยศของอัฟกานิสถาน ทีมประกอบด้วยทหารที่ถูกคัดเลือกมา 12 นาย นำโดยร้อยเอกมิตช์ เนลสัน (รับบทโดย คริส เฮมส์เวิร์ธ) ซึ่งได้รับมอบหมายให้สร้างพันธมิตรกับกลุ่มพันธมิตรทางเหนือ ซึ่งเป็นกองกำลังติดอาวุธท้องถิ่นต่อต้านตาลีบัน พวกเขาต้องประสานงานการโจมตีแบบสายฟ้าแลบต่อกลุ่มอัลกออิดะห์ ซึ่งลี้ภัยอยู่ในเมืองใหญ่ๆ ของประเทศ ในขณะที่ร้อยเอกเนลสันรวบรวมทีมของเขา ซึ่งประกอบด้วยจ่าสิบเอกแซม ดิลเลอร์ (ไมเคิล แชนนอน) ร้อยโทเอช.วี. "แฮล" สเปนเซอร์ (ไมเคิล พีญา) และทหารมากประสบการณ์อื่นๆ อีกมากมาย เขาทำให้ชัดเจนว่าภารกิจของพวกเขาคือ "ภารกิจที่ยากมากๆ" โดยมีศัตรูที่แทบจะเอาชนะไม่ได้รอพวกเขาอยู่ ในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังอัฟกานิสถาน ทีมต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่เลวร้าย โลจิสติกส์ที่ไม่ดี และปัญหาการสื่อสารกับกองบัญชาการระดับสูง อุปสรรคในโลกแห่งความเป็นจริงเหล่านี้ยิ่งทำให้สภาพจิตใจของทหารแย่ลง เมื่อพวกเขาไปถึงประเทศ พวกเขาพบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ที่ห่างไกลที่สุดแห่งหนึ่งของมาซาร์-อี-ชารีฟ ซึ่งพวกเขาต้องติดต่อกับอับดุล ราชิด ดอสตูม พันธมิตรท้องถิ่นที่วางแผนไว้ของพวกเขา ซึ่งรู้จักกันในชื่อนายพลดอสตูม พวกเขาได้รับมอบหมายให้ร่วมมือกันวางแผนเพื่อโค่นล้มกลุ่มชนเผ่าที่ทำสงคราม ซึ่งแสวงหาอิสรภาพจากกลุ่มตาลีบันและยืนหยัดอย่างแข็งแกร่ง ด้วยผู้นำจำนวนไม่น้อยที่ยังมีชีวิตอยู่ภายในจังหวัดเหล่านั้นเนื่องจากความโหดร้ายไร้ความปราณีของผู้จับกุมกลุ่มตาลีบัน อับดุล ราชิด ผู้มีรอยแผลเป็นจากสงคราม ตระหนักถึงเขตสงครามหลัก โดยคลายความกังวลว่ามันจะปลอดภัยกว่าจากภายในสถานที่ห่างไกลจากการรบซึ่งพันธมิตรของกลุ่มชนเผ่ามักจะปะทะกันในการสู้รบที่ตกเป็นของพวกเขา
วิจารณ์
Nina
Watching a movie like this feels like a magical experience. I kept internally reminding myself not to be overly rational, not to analyze or evaluate it, but simply to listen. It felt like I wasn't watching a movie but participating in a piece of performance art, observing the lives of the elderly and feeling an instinctive sense of sorrow and emotion. As the credits rolled, displaying the names of 32,099 people who crowdsourced the project, any judgment of the film itself became irrelevant. The meaning it carries is far greater than just a movie.
Ashton
The term "rescue recording" is fitting. The initial intention is commendable, but for this kind of subject matter, simply moving people emotionally is far from enough. It is often interspersed with beautiful (but contrived) empty shots. At the beginning, one is moved to tears, but from the middle onward, it's mostly yawns. "Removing the suffering" is counterproductive. The content is thin and superficial, the assembly of footage is weak, and without the pretty shots, it becomes a short interview compilation. The "aesthetically pleasing" production approach is closer to a drama, but the end result is more like a photography exhibition on the theme of comfort women. If you're going to film interviews, you need to learn where Wang Bing's power comes from.
Molly
The subject matter is compelling, but this documentary barely coalesces into a coherent story. It relies heavily on empty shots to convey emotion and presents the content in a fragmented, superficial manner, lacking depth. The intention behind the camera work is too conspicuous. While acknowledging the difficulty of filming, a documentary isn't merely an investigative report; it must be presented to the audience as a mature, cinematic work.
Gracie
This might be the last visual record of these veterans. Regardless of the technical aspects, the documentary's intrinsic value warrants a five-star rating.
คำแนะนำ
