แคนดี้แมน
พล็อต
ในภาพยนตร์สยองขวัญคลาสสิกปี 1992 ของ Bernard Rose เรื่อง "Candyman" งานศิลปะที่ดูเหมือนไร้เดียงสาในมหาวิทยาลัยในเมืองจุดชนวนเหตุการณ์ที่ปลุกวิญญาณร้ายจากขุมนรก เฮเลน ไลล์ (Virginia Madsen) ตัวเอกของภาพยนตร์ เป็นนักศึกษาปริญญาโทที่ทำการวิจัยตำนานเมืองของแคนดี้แมน วิญญาณอาฆาตที่มีตะขอเป็นมือซึ่งถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมโดยกลุ่มคนผิวขาวในชิคาโกในศตวรรษที่ 19 เมื่อเฮเลนเจาะลึกลงไปในการวิจัยของเธอ เธอก็เริ่มหลงใหลในตำนานรอบ ๆ แคนดี้แมนมากขึ้น ความหลงใหลของเธอเทียบได้กับเทรเวอร์ (Xander Berkeley) แฟนหนุ่มของเธอ ซึ่งเป็นช่างภาพที่มองว่าตำนานนี้เป็นวิธีสร้างงานศิลปะที่เร้าใจและน่าตื่นเต้น การสืบสวนร่วมกันของพวกเขาทำให้พวกเขาค้นพบความลับดำมืดเกี่ยวกับอดีตของเมือง รวมถึงความจริงเบื้องหลังการเสียชีวิตอันน่าสยดสยองของแคนดี้แมน อย่างไรก็ตาม การเข้าไปยุ่งของพวกเขาได้ปลุกวิญญาณอาฆาต ซึ่งเริ่มสะกดรอยตามและสร้างความหวาดกลัวให้กับเฮเลน เทรเวอร์ และคนอื่น ๆ ที่เคยพบเจอกับเจ้าของบ้านที่ถูกสาป รูธ (Debbi Morgan) เมื่อจำนวนผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้น เฮเลนพบว่าตัวเองติดอยู่ในความพยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อเอาชีวิตรอด ถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับกองกำลังชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ใต้พื้นผิวของสังคมสมัยใหม่ ตลอดทั้งเรื่อง ผู้กำกับ Rose ได้ผสานรวมธีมเรื่องการเหยียดเชื้อชาติ การแบ่งชนชั้น และความไม่เท่าเทียมทางสังคมอย่างชาญฉลาด โดยใช้แคนดี้แมนเป็นสัญลักษณ์ของการปฏิบัติที่โหดร้ายต่อชาวแอฟริกันอเมริกันโดยคนผิวขาวในอเมริกา การถ่ายทำภาพยนตร์ก็มีความน่าประทับใจไม่แพ้กัน โดยจับภาพทิวทัศน์เมืองที่ขรุขระของชิคาโกด้วยสายตาที่เฉียบแหลมในรายละเอียด ในขณะที่เฮเลนนำทางโลกที่ทรยศของแคนดี้แมน เธอต้องเผชิญหน้ากับอคติและความอยุติธรรมของเธอเอง ในที่สุดก็ค้นพบว่าความน่ากลัวที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ตัวตนเหนือธรรมชาติ แต่ในความมืดที่ซ่อนอยู่ในใจมนุษย์ ด้วยการผสมผสานระหว่างความตึงเครียดในบรรยากาศ ความคิดเห็นทางสังคม และความรุนแรงที่น่าสยดสยอง "แคนดี้แมน" ยังคงโดดเด่นในประเภทสยองขวัญ ซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงพลังที่ยั่งยืนของวิสัยทัศน์ของ Rose และความน่าสะพรึงกลัวเหนือกาลเวลาของตำนานแคนดี้แมน
วิจารณ์
Camille
The leading actress has the aura of a classic Hollywood starlet—blonde, blue-eyed, and stunningly beautiful. However, the story feels a bit cliché; the urban legend trope seems all too familiar. The ending, though, is incredibly satisfying. If the cheating husband is erased, can the mistress be far behind? You could almost call this a vengeful scorned wife tale, American style.
Ruth
My dad really bought EVERYTHING on disc...
Amara
A flawed social housing project, gang killings as daily routine, summoning hook hands in a fiery maze, urban legends in pursuit of immortality... A fable where impoverished black rioters burn a white female folklorist who tried to save black children, or an elite white group who hallucinates on drugs and objectifies the black community? I have a feeling that the remake will highlight the racial theme even more. Overall, the film has a polished production. It is not THAT scary, and it feels a bit lazy that a rare black horror icon is molded so much like Captain Hook. The main actor seemed to perform better in his supporting roles in the *Final Destination* and *Hatchet* series than as the titular Candyman.
Helen
Clive Barker's "aesthetics of pain" and Bernard Rose's allegory of "racial discrimination" make this horror-cloaked work unique. The female lead, Helen, invokes the "Candyman" through her research into "urban legends." The Candyman's self-narration—that he needs to rely on human imagination and influence to survive—also touches on the issue of rumor propagation, making it a work with rich connotations.
Renata
The hook and stab wounds are different. Wouldn't it be obvious from Candyman's autopsy whether it's the protagonist's schizophrenia or Candyman himself? What are the police and forensic scientists doing?!
