Il Mostro di Frankenstein
พล็อต
**อสูรกายแฟรงเกนสไตน์ (1921)** ในยุคแรกเริ่มของภาพยนตร์ ภาพยนตร์สยองขวัญเป็นแนวหลักของยุคหนังเงียบ โดยไม่มีสัตว์ประหลาดตัวใดที่โดดเด่นเท่ากับสิ่งมีชีวิตที่ถูกร่ายมนตร์ขึ้นมาจากนวนิยายคลาสสิกของแมรี เชลลีย์ ภาพยนตร์เรื่องอิล มอสเตอร์ ดิ แฟรงเกนสไตน์ (Il Mostro di Frankenstein) ที่ออกฉายในปี 1921 มักถูกยกให้เป็นภาพยนตร์แฟรงเกนสไตน์เงียบเรื่องสุดท้าย นับเป็นการสิ้นสุดยุคของภาพยนตร์แนวนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ดำเนินเรื่องตามโครงสร้างพื้นฐานเช่นเดียวกับฉบับดัดแปลงก่อนหน้า: วิคเตอร์ แฟรงเกนสไตน์ นักวิทยาศาสตร์ผู้ปราดเปรื่องแต่หมกมุ่น ได้สร้างอสูรกายจากชิ้นส่วนร่างกายต่างๆ และชุบชีวิตมันขึ้นมาด้วยประกายไฟที่ไม่เป็นธรรมชาติ สิ่งมีชีวิตตนนี้ ซึ่งถูกขับเคลื่อนด้วยความปรารถนาที่จะเข้าใจการดำรงอยู่และแสวงหาการยอมรับ ได้เริ่มสร้างความหายนะให้กับหมู่บ้านใกล้เคียง กระตุ้นให้แฟรงเกนสไตน์ต้องออกติดตามอย่างน่าเศร้า ผู้กำกับยูจีนิโอ พอลลาตโต นำสไตล์เฉพาะตัวมาสู่เรื่องราวสยองขวัญและวิทยาศาสตร์ที่ผิดพลาดเรื่องนี้ เขาได้ผสมผสานองค์ประกอบของวัฒนธรรมพื้นบ้านอิตาลี ทำให้ภาพยนตร์เต็มไปด้วยความลึกลับและความหวาดหวั่น อสูรกายที่รับบทโดยนักแสดงและนักแสดงสตันท์แมน จิโอวานนี กราสโซ ถูกแสดงให้เห็นว่าเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ที่อุ้ยอ้าย ใบหน้าถูกบดบังด้วยการแต่งหน้าและอุปกรณ์เสริมขนาดใหญ่ โครงเรื่องของอิล มอสเตอร์ ดิ แฟรงเกนสไตน์ ส่วนใหญ่ยังคงซื่อตรงกับนวนิยายต้นฉบับของเชลลีย์ โดยสำรวจประเด็นของการสร้างสรรค์ ความรับผิดชอบ และการเลือนรางของเส้นแบ่งระหว่างมนุษย์กับสัตว์ประหลาด การดำเนินเรื่องของภาพยนตร์เป็นไปอย่างจงใจ ด้วยการถ่ายลองเทกและการแทรกบทบรรยายที่น้อยที่สุด เน้นบรรยากาศที่น่าขนลุกและความรู้สึกไม่สบายใจที่แผ่ซ่านในทุกฉาก น่าเศร้าที่มรดกของภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกบดบังด้วยการสูญหายไปอย่างเห็นได้ชัด แม้จะมีความพยายามในการประชาสัมพันธ์อย่างกว้างขวาง แต่ก็ไม่มีฟิล์มที่หลงเหลืออยู่ ทำให้แฟนๆ ต้องอาศัยเพียงภาพนิ่งและบันทึกที่เป็นลายลักษณ์อักษรเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของมัน ทว่า อิล มอสเตอร์ ดิ แฟรงเกนสไตน์ ยังคงเป็นเชิงอรรถที่น่าสนใจในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์สยองขวัญ เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงพลังอันยั่งยืนของผลงานชิ้นเอกของแมรี เชลลีย์
วิจารณ์
Natalia
A haunting relic of the silent era, Il Mostro di Frankenstein is a tragic loss to cinema history. As the last silent Frankenstein film, its existence is a testament to the enduring power of Mary Shelley's iconic tale. Although promotional materials remain, the film itself has vanished, leaving behind only whispers of its presence. Its absence is a poignant reminder of the fragility of cinematic heritage, and the devastating losses that can occur when a piece of our shared cultural legacy is lost forever.
Sutton
Il Mostro di Frankenstein is a hauntingly elusive film, shrouded in mystery due to its status as a lost masterpiece. As the last silent Frankenstein film, it tantalizes with its potential to offer a unique and haunting interpretation of the classic tale. Unfortunately, the absence of a known film print renders it an enigma, forcing film enthusiasts to rely on promotional materials and imagination to piece together the movie's narrative. Its inaccessibility only adds to its mystique, leaving us to wonder what secrets this cinematic relic might hold.
Sophie
The monster’s roars echo louder with every passing year, not just in cinema, but in our collective consciousness. *Frankenstein*’s beast remains a symbol of what we fear most—our own creations gone awry.
