มองย้อนกลับไป

ครั้งหนึ่ง "ฟูจิโนะ" เคยเป็นจุดสนใจของชั้นเรียนที่คึกคักของเธอ ด้วยบุคลิกที่เปิดเผยและความสามารถพิเศษในการสร้างการ์ตูนตลกขบขัน เธอเป็นที่กล่าวถึงในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน ภาพประกอบที่ชาญฉลาดและคำบรรยายที่น่าดึงดูดใจของเธอนำเสียงหัวเราะมาสู่เพื่อนร่วมชั้นและสร้างความชื่นชมให้กับครูของเธอ อย่างไรก็ตาม ชีวิตของเธอกำลังจะพลิกผันอย่างมากกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของศิลปินผู้มากความสามารถที่เก็บตัวชื่อเคียวโมโตะ เคียวโมโตะไม่เหมือนใครที่ฟูจิโนะเคยเจอมา ด้วยท่าทีที่เงียบสงบและความชื่นชอบในวิจิตรศิลป์ เธอเป็นปริศนาสำหรับเพื่อนร่วมชั้นที่มองว่าเธอเป็นคนนอกคอก อย่างไรก็ตาม เมื่อครูประกาศว่าเคียวโมโตะจะเข้าร่วมกับฟูจิโนะในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน การแข่งขันที่ไม่ธรรมดาเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง งานศิลปะที่สวยงามของเคียวโมโตะจุดประกายความรู้สึกแข่งขันในตัวฟูจิโนะ ผู้ซึ่งคุ้นเคยกับการเป็นดาวเด่นของงาน ปฏิกิริยาเริ่มต้นของฟูจิโนะที่มีต่อเคียวโมโตะนั้นมีรากฐานมาจากความอิจฉา เธอเคยชินกับการเป็นจุดสนใจของความสนใจในชั้นเรียนมากเสียจนการมาถึงอย่างกะทันหันของศิลปินคู่แข่งคุกคามที่จะบ่อนทำลายสถานะของเธอ เธอพบว่าตัวเองหวังว่าเคียวโมโตะจะหายตัวไป ปล่อยให้เธอได้กลับคืนสู่บทบาทปกติในฐานะดาวเด่นของหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน อย่างไรก็ตาม เมื่อวันเวลาผ่านไป ฟูจิโนะเริ่มสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกประหลาดเกี่ยวกับเคียวโมโตะ เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนใครที่เธอเคยพบมาก่อน เธอหลงใหลในศิลปะอย่างลึกซึ้งและดูเหมือนจะรักการวาดรูปอย่างแท้จริง สิ่งที่เริ่มต้นจากความอยากรู้อยากเห็นในไม่ช้าก็เบ่งบานกลายเป็นความหลงใหลอย่างเต็มที่ ฟูจิโนะเริ่มเฝ้าดูเคียวโมโตะจากระยะไกล สังเกตวิธีที่มือของเด็กผู้หญิงขยับอย่างแม่นยำและมีจุดมุ่งหมายขณะที่เธอนำงานศิลปะของเธอมาสู่ชีวิต เธอเห็นประกายตาของเคียวโมโตะเป็นประกายด้วยความสุขขณะที่เธอทำงานสร้างสรรค์ล่าสุดของเธอ ขณะที่ฟูจิโนะเฝ้าดู เธอเริ่มตระหนักว่าเคียวโมโตะไม่ได้เป็นแค่ศิลปินที่มีพรสวรรค์เท่านั้น แต่เป็นคนที่แบ่งปันความหลงใหลในการวาดภาพของเธอเองด้วย เหตุการณ์ต่างๆ เปลี่ยนพลวัตระหว่างเด็กผู้หญิงทั้งสอง วันหนึ่ง ขณะสำรวจห้องศิลปะของโรงเรียน ฟูจิโนะบังเอิญไปเจอเคียวโมโตะ ผู้ซึ่งกำลังทดลองกับงานสีน้ำที่สลับซับซ้อน เด็กผู้หญิงคนนั้นจดจ่ออยู่กับงานของเธออย่างสมบูรณ์ โดยไม่รู้ตัวถึงการปรากฏตัวของฟูจิโนะ ขณะที่ฟูจิโนะเฝ้าดู รู้สึกทึ่งกับความงามของงานศิลปะของเคียวโมโตะ ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงก็เงยหน้าขึ้นและจับจ้องที่เธอ จู่ๆ พวกเขาก็สบตากัน และฟูจิโนะรู้สึกถึงความขวยเขินที่ถาโถมเข้ามา เคียวโมโตะรับรู้ถึงความอยากรู้อยากเห็นของฟูจิโนะ จึงก้าวออกจากพื้นที่ปลอดภัยของเธอและเข้าหาเธอ "อยากรู้ไหมว่าฉันทำได้อย่างไร" เธอถามอย่างลังเล ฟูจิโนะรู้สึกทึ่ง พยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่พวกเขานั่งลงด้วยกัน เคียวโมโตะกระซิบว่า "ฉันทำแบบนี้เพื่อผ่อนคลาย ฉันรู้สึกสงบที่สุดเวลาวาดรูป" ฟูจิโนะผู้ซึ่งเป็นศูนย์กลางของความสนใจมาตลอดรู้สึกเจ็บปวดด้วยความอิจฉา เป็นไปได้ไหมที่ความสุขที่แท้จริงของเคียวโมโตะไม่ได้อยู่ที่การวาดรูปให้คนอื่น แต่อยู่ที่ตัวเธอเองต่างหาก เมื่อวันเวลาผ่านไป ฟูจิโนะและเคียวโมโตะก็สนิทกันมากขึ้น พวกเขาเริ่มทำงานในโครงการศิลปะร่วมกัน โดยฟูจิโนะเรียนรู้จากความเชี่ยวชาญและความอดทนของเคียวโมโตะ ช่วงวาดรูปของพวกเขาเปลี่ยนเป็นการพูดคุยเกี่ยวกับศิลปะ ชีวิต และทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ระหว่างนั้น เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฟูจิโนะรู้สึกเหมือนมีใครสักคนที่เข้าใจเธออย่างแท้จริง ความอิจฉาของเธอแปรเปลี่ยนเป็นความชื่นชม และความรู้สึกแข่งขันของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นมิตรภาพที่อยู่เหนือขอบเขตของคู่แข่ง ความผูกพันของพวกเขาลึกซึ้งยิ่งขึ้น และด้วยเหตุนี้ การแสดงออกทางศิลปะของพวกเขาก็ละเอียดอ่อนและมีความหมายมากขึ้น พวกเขานำมิตรภาพที่ค้นพบใหม่มาใช้กับงานในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน โดยมุกตลกของฟูจิโนะได้รับการเสริมด้วยความลึกและความอ่อนไหวของเคียวโมโตะ ขณะที่พวกเธอทำงานร่วมกัน ฟูจิโนะตระหนักว่ามีอะไรมากกว่าการเป็นศูนย์กลางของความสนใจ เธอได้เรียนรู้คุณค่าของการแบ่งปันความหลงใหลของเธอกับคนที่ชื่นชมเธออย่างแท้จริงในสิ่งที่เธอเป็น ไม่ใช่แค่ความสำเร็จของเธอเท่านั้น ในท้ายที่สุด หนังสือพิมพ์ของโรงเรียนไม่ได้เป็นเพียงแค่แพลตฟอร์มสำหรับภาพประกอบของฟูจิโนะเท่านั้น แต่เป็นข้อพิสูจน์ถึงการเติบโตและมิตรภาพของเธอกับเคียวโมโตะ ขณะที่พวกเธอสำเร็จการศึกษา ฟูจิโนะมองย้อนกลับไปในการฝึกวาดภาพมากมายของพวกเขา ยิ้มอย่างรู้ทัน ช่วงเวลาแห่งการอยู่ร่วมกันเหล่านั้นช่วยให้เธอเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอในชีวิต นั่นคือการสร้างสรรค์งานศิลปะที่นำผู้คนมารวมกัน ไม่ใช่แค่การแสดงความสามารถของเธอเองในฐานะศิลปิน การปรากฏตัวที่เงียบสงบของเคียวโมโตะได้เปลี่ยนมุมมองของฟูจิโนะที่มีต่อชีวิต และเมื่อพวกเธอแยกทางกัน พวกเธอทั้งคู่รู้ว่าสายสัมพันธ์ที่พวกเขาสร้างขึ้นในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนจะไม่มีวันแตกสลาย