นาวาโฮ โจ
พล็อต
นาวาโฮ โจ เป็นภาพยนตร์เวสเทิร์นอิตาลีปี 1972 ที่กำกับโดย จูลิอาโน มอนตัลโด ภาพยนตร์เรื่องนี้ติดตามเรื่องราวของนาวาโฮ โจ รับบทโดย ฟรังโก เนโร คาวบอยผู้โดดเดี่ยวซึ่งเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากการสังหารหมู่ที่โหดร้ายซึ่งกวาดล้างเผ่าทั้งหมดของเขา ขณะที่เขาขี่ม้าเข้ามาในเมือง นาวาโฮ โจ พยายามแก้แค้นผู้ที่รับผิดชอบต่อการสังหาร แต่การแสวงหาความยุติธรรมของเขายังถูกขับเคลื่อนด้วยความปรารถนาที่จะล้างแค้นให้กับผู้ที่ฆ่าภรรยาของเขา ระหว่างทาง เขาได้พบกับหญิงชาวอเมริกันพื้นเมืองที่สวยงามชื่อ อะแพชี (ซูซาน คอนเนอร์ส) ซึ่งเข้าร่วมภารกิจของเขา ขณะที่นาวาโฮ โจ นำทางภูมิทัศน์ที่ทรยศของการแก้แค้นและการตอบแทน เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับปีศาจของตัวเองและเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่รุนแรงของความรุนแรงและการทรยศ หของชาวอเมริกันพื้นเมืองในการเผชิญหน้ากับการกดขี่และการเอารัดเอาเปรียบ นาวาโฮ โจ นำเสนอภาพยนตร์ที่สวยงามและดนตรีประกอบที่หลอกหลอนซึ่งจับภาพความงามที่มืดมิดและรกร้างของอเมริกาตะวันตกเฉียงใต้ ฟรังโก เนโร มอบการแสดงที่ทรงพลังในฐานะตัวละครหลัก นำความลึกซึ้งและความแตกต่างมาสู่ฮีโร่ที่ซับซ้อนและมีปัญหา ตลอดทั้งเรื่อง นาวาโฮ โจ ถูกตามล่าโดยกลุ่มกบฏ Apache ที่โหดเหี้ยมและเจ้าเล่ห์ ซึ่งรู้จักกันในชื่อ "The Apache" (Lorenzo Robledo) ซึ่งถูกขับเคลื่อนด้วยความรู้สึกที่บิดเบี้ยวในเรื่องความยุติธรรมของเขาเอง ศัตรูทั้งสองมีส่วนร่วมในการเผชิญหน้าที่รุนแรงหลายครั้ง แต่ละครั้งมีเดิมพันและผลที่ตามมาที่ไม่เหมือนกัน ในท้ายที่สุด การแสวงหาการแก้แค้นของนาวาโฮ โจ กลายเป็นอุปมาสำหรับการต่อสู้ของชนพื้นเมืองอเมริกันภายใต้ฉากหลังของการล่าอาณานิคมและการกดขี่ ขณะที่เขาเผชิญหน้ากับศัตรู นาวาโฮ โจ เป็นตัวแทนของจิตวิญญาณแห่งการต่อต้านและการท้าทาย ซึ่งได้กลายมาเป็นที่นิยามประสบการณ์ของชนพื้นเมืองอเมริกัน นาวาโฮ โจ เป็นภาพยนตร์เวสเทิร์นที่น่าจับใจและเข้มข้น ซึ่งสำรวจธีมของความรุนแรง การแก้แค้น และการไถ่บาป ด้วยภาพที่โดดเด่นและการแสดงที่ทรงพลัง มันจึงเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงพลังที่ยั่งยืนของประเภทเวสเทิร์น
วิจารณ์
Alan
Spaghetti Westerns, by their very nature, deconstruct tradition. The conventional notions of good and evil are constantly subverted. Savage Native Americans wield Winchesters, leading the charge, while westward-bound Americans cower and are slaughtered. However, the genre aims for the absurd, not the nonsensical, and Cobucci's script really falls short. P.S. Quentin Tarantino clearly lifted a lot from the score and that scalping scene.
Quinn
Ennio Morricone's score is divine, so classic that Quentin Tarantino directly lifted the entire OST for Kill Bill Vol. 2. The plot is typical of spaghetti westerns: the protagonist's suffering, the villain's inner monologue, and the revelation of the protagonist-antagonist vendetta - all done quite well. Countless scenes have been paid homage to: scalping and tomahawk kills were taken by Tarantino, and killing in front of a mirror was taken by the Coen brothers. As always, any movie with Morricone is instantly elevated.
Maria
To start, you have to admit that most Italian Westerns are fairy tales.
Noah
A righteous Navajo Indian, wielding deadly knives and possessing unerring marksmanship. In contrast, the white men are portrayed as cowardly and hypocritical, none daring to uphold justice. A half-breed white villain, consumed by hatred for his own blood and the lack of kindness he's received, descends into a merciless, cold-blooded killer.
Adeline
Sergio Corbucci wanted Marlon Brando, but the producer replaced him with Burt Reynolds; Reynolds was also misled, thinking he was working with the director of the Dollars Trilogy, only to discover after signing the contract that it was another Sergio. The director and star had a strained relationship, and Burt was eventually abandoned by the crew in the desert. He never took on another Spaghetti Western again—which is why, in "Once Upon a Time in Hollywood," DiCaprio's character only worked with the "second-biggest director of Italian Westerns" once.
Everett
Navajo Joe delves into the dark heart of revenge, where bloodlust and moral ambiguity collide. The film's raw intensity and gritty atmosphere make it a standout in the genre, while its exploration of protagonist Joe's inner turmoil adds depth to this tale of vengeance.
