Persona

ในภาพยนตร์ดราม่าจิตวิทยาปี 1966 ของ Ingmar Bergman เรื่อง Persona พยาบาลสาวชื่อ Alma ต้องดิ้นรนเพื่อดูแลนักแสดงหญิงผู้สันโดษและเป็นใบ้ Elisabeth Vogler ที่หยุดพูดอย่างกะทันหัน ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการสำรวจที่ซับซ้อนและปรัชญาเกี่ยวกับอัตลักษณ์ ความโดดเดี่ยว และสภาพของมนุษย์ เรื่องราวเริ่มต้นด้วย Alma ที่รับบทโดย Bibi Andersson พยาบาลที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล Elisabeth นักแสดงชื่อดังที่รับบทโดย Liv Ullmann ซึ่งมีอาการลึกลับ สูญเสียความสามารถในการพูด ภายนอก Elisabeth ดูเหมือนจะมีสุขภาพร่างกายที่สมบูรณ์แบบ แต่ความเงียบของเธอน่ากังวลและเป็นปริศนา เมื่อ Alma ได้รับมอบหมายให้ดูแล Elisabeth ในบ้านพักฤดูร้อนอันเงียบสงบ พยาบาลสาวก็พบว่าตัวเองถูกดึงดูดไปยังผู้ป่วยลึกลับของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ในขั้นต้น Alma พยายามชักชวน Elisabeth ให้พูดคุยกัน โดยหวังว่าจะ coax เธอออกมาจากความเงียบของเธอ อย่างไรก็ตาม ด้วยความผิดหวังของ Alma Elisabeth ยังคงเป็นใบ้อย่างดื้อรั้น ปฏิเสธที่จะตอบคำถามของเธอหรือมีส่วนร่วมในการสนทนา สิ่งนี้สร้างพลวัตที่ไม่มั่นคงระหว่างผู้หญิงทั้งสอง โดย Alma เริ่มหมกมุ่นอยู่กับการฝ่าฟันความสงบของ Elisabeth มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อ Alma ดูแล Elisabeth ต่อไป เธอก็พบว่าตัวเองต้องดิ้นรนเพื่อรักษาความรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง ความเงียบของ Elisabeth กลายเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการใคร่ครวญของ Alma เอง ทำให้เธอตั้งคำถามถึงความรู้สึกของตนเองและจุดประสงค์ เราเห็นจิตใจของ Alma คลี่คลายผ่านชุดของลำดับที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและเหมือนฝัน ในขณะที่เธอต้องต่อสู้กับความรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว และขาดการเชื่อมต่อ ในขณะเดียวกัน ความเงียบของ Elisabeth กลายเป็นปริศนา ดึง Alma เข้าสู่โลกแห่งการคาดเดาและจินตนาการ จินตนาการของ Alma เป็นไปอย่างดุเดือดในขณะที่เธอพยายามทำความเข้าใจแรงจูงใจและเรื่องราวเบื้องหลังของ Elisabeth เราเห็นแวบหนึ่งของอดีตของ Elisabeth ในรูปแบบของภาพ回想 ซึ่งบ่งบอกถึงประวัติศาสตร์ที่ซับซ้อนและมีปัญหา ซึ่งถูกทำเครื่องหมายด้วยโศกนาฏกรรมส่วนตัวและความวุ่นวายทางอารมณ์ เมื่อวันเวลาผ่านไป ขอบเขตระหว่างตัวตนของ Alma เองกับของ Elisabeth เริ่มเบลอ Alma พบว่าตัวเองเข้าไปพัวพันกับสภาพทางอารมณ์ของ Elisabeth มากขึ้น ราวกับว่าผู้หญิงทั้งสองได้สร้างพันธะทางจิตใจ การเบลอของอัตลักษณ์นี้ก่อให้เกิดคำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของตนเองและผู้อื่น เช่นเดียวกับความซับซ้อนของการเชื่อมต่อของมนุษย์ ตลอดทั้งเรื่อง Bergman ใช้เทคนิคการถ่ายทำภาพยนตร์จำนวนมากเพื่อสร้างบรรยากาศเหมือนฝัน กล้องจ้องมองที่ใบหน้า จับภาพความละเอียดอ่อนของการแสดงออกและอารมณ์ การใช้ภาพยนตร์ต่อเนื่องยาวนานและการเคลื่อนกล้องที่ลื่นไหลสร้างความรู้สึกถึงความลื่นไหลและการพิจารณาใคร่ครวญ ดึงดูดผู้ชมเข้าสู่โลกภายในของทั้ง Alma และ Elisabeth หนึ่งในแง่มุมที่โดดเด่นที่สุดของ Person คือการสำรวจความซับซ้อนของอัตลักษณ์ ผ่านปฏิสัมพันธ์ของ Alma กับ Elisabeth ภาพยนตร์เรื่องนี้ก่อให้เกิดคำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของตนเอง มันก่อตัวขึ้นได้อย่างไร และจะแสดงออกได้อย่างไร เราเห็นว่าอัตลักษณ์สามารถแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ซับซ้อน และเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาได้อย่างไร ในขณะที่ความรู้สึกของ Alma ต่อตนเองได้รับการเจรจาต่อรองและเจรจาใหม่เรื่อยๆ ในความสัมพันธ์กับ Elisabeth ท้ายที่สุดแล้ว Persona คือภาพยนตร์เกี่ยวกับการค้นหาความหมายและการเชื่อมต่อในโลกที่ดูเหมือนไร้ความหมาย ผ่านความสัมพันธ์ของ Alma กับ Elisabeth เราเห็นว่ามนุษย์พยายามเชื่อมต่อกันอย่างไร มักจะผ่านวิธีการที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและไม่สมบูรณ์ เมื่อภาพยนตร์ใกล้จบ เราเหลือคำถามมากกว่าคำตอบ แต่ความรู้สึกที่ว่าแม้ในความเงียบและความโดดเดี่ยว ก็มีการเชื่อมต่อของมนุษย์อย่างลึกซึ้งรอการค้นพบ ตลอดทั้งเรื่อง Persona วิสัยทัศน์เชิงปรัชญาและกวีนิพนธ์ของ Bergman สร้างความรู้สึกถึงความลึกซึ้งและละเอียดอ่อน ดึงดูดผู้ชมเข้าสู่โลกที่ซับซ้อนและเป็นปริศนา การสำรวจอัตลักษณ์ ความโดดเดี่ยว และการเชื่อมต่อของมนุษย์ยังคงทรงพลังและกระตุ้นความคิดเช่นเดียวกับเมื่อครั้งที่ออกฉายครั้งแรก