Rocketman (ร็อกเก็ตแมน)

ภาพยนตร์เริ่มต้นด้วยการแสดงอันน่าทึ่งของเอลตัน จอห์น (รับบทโดย ทารอน เอเกอร์ตัน) ที่สนามกีฬา Dodger ในแคลิฟอร์เนีย ฝูงชนกำลังเต้นรำและร้องเพลงไปกับเพลงฮิตอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา และเอลตันอาบไปด้วยสปอตไลท์ แสดงออกถึงความมั่นใจและมีเสน่ห์ แต่เมื่อคอนเสิร์ตจบลงและม่านปิดลง เราเห็นเอลตันในอีกด้านหนึ่ง - ชายผู้ดิ้นรนกับการเสพติด โหยหาความรักและความสัมพันธ์ และสิ้นหวังที่จะได้รับการไถ่บาป จากนั้นภาพยนตร์จะย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นที่ต่ำต้อยของเอลตันในวัยเด็กที่ Royal Academy of Music ในลอนดอน เราเห็น เรจินัลด์ ดไวท์ (อย่างที่เขารู้จักกันในตอนนั้น) ในฐานะเด็กอัจฉริยะที่ขี้อายและเก็บตัว ดิ้นรนเพื่อปรับตัวให้เข้ากับความทะเยอทะยานและความสามารถของตัวเอง เขาพบความปลอบใจในดนตรีและกลายเป็นคนประจำในสถาบัน ซึ่งเขาดึงดูดสายตาของคู่หูแต่งเพลงในอนาคตของเขา เบอร์นี เทาปิน (รับบทโดย เจมี เบลล์) เมื่อเอลตันและเบอร์นีเริ่มทำงานร่วมกัน ความร่วมมือของพวกเขาเฟื่องฟู สร้างเพลงฮิตแรกๆ ของเอลตัน รวมถึง "Take Me to the Pilot" และ "Crocodile Rock" ภาพยนตร์แสดงให้เห็นถึงวันแรกๆ ของเอลตันในฐานะนักดนตรี ตั้งแต่เล่นคอนเสิร์ตในคลับและบาร์เล็กๆ ไปจนถึงการเปิดตัวในวงการเพลงลอนดอนที่ Troubadour อย่างไรก็ตาม เมื่อชื่อเสียงของเอลตันเพิ่มขึ้น อัตตาและการติดสารเสพติดของเขาก็เช่นกัน เขาเริ่มผลักดันขอบเขตของพฤติกรรมของเขา นำไปสู่การโต้เถียงอย่างรุนแรงกับเบอร์นีและครอบครัวของเขา สแตนลีย์ ดไวท์ (รับบทโดย สตีเฟน เกรแฮม) พ่อของเอลตัน ซึ่งใฝ่ฝันเสมอว่าลูกชายของเขาจะเป็นทนายความ รู้สึกตกใจกับทางเลือกในการใช้ชีวิตของเอลตันและตัดขาดเขา แม้จะมีความท้าทายเหล่านี้ เอลตันยังคงสร้างสรรค์ดนตรีที่ดึงดูดผู้ชมทั่วโลก เขาตกหลุมรักกับ Linda Woodrow (รับบทโดย Celinde Schoenmaker) แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาสิ้นสุดลงเมื่อเธอตั้งครรภ์ เอลตันซึ่งไม่เคยปรับตัวเข้ากับอารมณ์ของตัวเองอย่างเต็มที่ รู้สึกติดกับดักและไม่แน่ใจว่าจะนำทางความเป็นจริงใหม่นี้ได้อย่างไร เมื่อการเสพติดของเอลตันควบคุมไม่ได้ เขาก็หันไปใช้โคเคนและสารอื่นๆ เพื่อรับมือกับความรู้สึกผิดและความอัปยศ ความสัมพันธ์ของเขาเริ่มแย่ลง รวมถึงความร่วมมือกับเบอร์นี ซึ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกับพฤติกรรมของเอลตัน แม้จะมีช่วงเวลาที่มืดมนเหล่านี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่เคยสูญเสียความรู้สึกมหัศจรรย์และความสนุกสนาน ดนตรีของเอลตันถูกร้อยเรียงไปทั่วเรื่องราว ตั้งแต่ "Tiny Dancer" ไปจนถึง "Rocket Man" และแต่ละเพลงเป็นเครื่องเตือนใจถึงความคิดสร้างสรรค์และความสามารถที่ไม่สิ้นสุดของเขา หนึ่งในช่วงเวลาที่สะเทือนใจที่สุดในภาพยนตร์คือตอนที่เอลตันไปเยี่ยมลูกชายของเขา แซคคารี (รับบทโดย แมทธิว อิลเลสลีย์) ที่โรงเรียนประจำ เอลตันซึ่งดิ้นรนกับความรู้สึกผิดและความอัปยศมานาน เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่เขาก่อให้ลูกชายของเขา ในฉากที่ทรงพลัง เอลตันร้องไห้ออกมา ยอมรับความเสียหายที่เขาก่อขึ้นในที่สุด ภาพยนตร์จบลงด้วยการที่เอลตันฟื้นตัว โดยในที่สุดก็พบความกล้าที่จะขอความช่วยเหลือในการเสพติดของเขา เขาและเบอร์นีกลับมาคืนดีกัน และความร่วมมือของพวกเขาก็แข็งแกร่งกว่าที่เคย เมื่อเอลตันขึ้นเวทีที่ Dodger Stadium เป็นครั้งสุดท้าย เราเห็นเขาในฐานะชายที่เกิดใหม่ ปราศจากพันธนาการของการเสพติดของเขาและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอนาคต ตลอดทั้งเรื่อง การแสดงเป็นเอลตัน จอห์นของเอเกอร์ตันนั้นน่าตื่นเต้น จับภาพแก่นแท้และพลังของนักร้อง เขาได้รับการสนับสนุนจากทีมนักแสดงที่มีความสามารถ รวมถึงเบลล์ในบทเบอร์นีและโชนเมกเกอร์ในบทลินดา และการแสดงภาพการดิ้นรนของเอลตันกับการเสพติดและความเปราะบางทำให้ดูน่าติดตามและสะเทือนอารมณ์ เพลงประกอบภาพยนตร์เป็นส่วนสำคัญของเรื่องราว โดยเอเกอร์ตันร้องเพลงฮิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเอลตันได้อย่างง่ายดาย ฉากเพลงที่ออกแบบท่าเต้นเป็นไฮไลท์ของภาพยนตร์ โดยเอเกอร์ตันและเพื่อนร่วมจอของเขาแสดงได้อย่างสมบูรณ์แบบ บทภาพยนตร์ที่เขียนโดย Lee Hall ทำหน้าที่ได้อย่างเชี่ยวชาญในการจับภาพเรื่องราวชีวิตของเอลตัน กลั่นกรองดนตรีและความทรงจำ 50 ปีให้เป็นเรื่องราวสองชั่วโมงที่ให้ความรู้สึกทั้งครอบคลุมและใกล้ชิด การถ่ายทำภาพยนตร์ที่ดูแลโดย Craig Atkinson นั้นน่าทึ่ง จับภาพความเย้ายวนใจและการแสดงที่ยิ่งใหญ่ของเอลตัน พร้อมทั้งถ่ายทอดความกล้าหาญและอารมณ์ของความพยายามของเขา เครื่องแต่งกายของภาพยนตร์ที่ออกแบบโดย Julian Day ก็โดดเด่นเช่นกัน จับภาพสไตล์และความเก่งกาจเฉพาะยุค 1970 ได้อย่างสมบูรณ์แบบ โดยรวมแล้ว "Rocketman" เป็นชัยชนะแห่งการเล่าเรื่องและดนตรี นำเสนอภาพบุคคลที่เคลื่อนไหวและมีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งของบุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งในยุคของเรา ตั้งแต่วันแรกๆ ของเอลตันที่ Royal Academy ไปจนถึงชัยชนะของเขาบนเวทีโลก ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการเดินทางที่น่าตื่นเต้นที่จะทำให้ผู้ชมเชียร์มากขึ้น