Skinamarink
พล็อต
ในบรรยากาศที่น่าขนลุกและโดดเดี่ยว พี่น้องสองคน เควินและเคซีย์ ตื่นขึ้นมาด้วยปรากฏการณ์ที่อธิบายไม่ได้ ซึ่งทำให้พวกเขาติดอยู่ภายในบ้านโดยไม่มีทางหนีที่ชัดเจน หน้าต่างและประตูซึ่งเคยเป็นทางเข้าและออก ได้หายไปอย่างลึกลับ ทำให้เด็ก ๆ งุนงงและสับสน ขณะที่พวกเขาค้นหาเบาะแสหรือคำอธิบายสำหรับการเกิดขึ้นที่แปลกประหลาดนี้อย่างบ้าคลั่ง พวกเขาเริ่มค้นพบข้อความลับและเสียงแปลก ๆ ที่บอกเป็นนัยถึงการมีอยู่ของสิ่งเหนือโลกที่ซุ่มซ่อนอยู่นอกบ้านของพวกเขา ความกลัวและความสับสนในขั้นต้นของพี่น้องค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกไม่สบายใจเมื่อพวกเขาตระหนักว่ามีสิ่งเหนือธรรมชาติเกิดขึ้น โดยเล่นกับความกลัวและความไม่มั่นคงที่ลึกที่สุดของพวกเขา เมื่อค่ำคืนผ่านไป เควินและเคซีย์ถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับความมืดมิด โดยใช้ไหวพริบและความเฉลียวฉลาดของพวกเขาเพื่อเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ที่เหนือจริงและน่าสะพรึงกลัวนี้ แต่ในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไป เส้นแบ่งระหว่างความเป็นจริงและฝันร้ายก็เริ่มพร่าเลือนมากขึ้น ทำให้เด็ก ๆ ตั้งคำถามว่าอะไรคือความจริงและอะไรคือผลผลิตจากจินตนาการที่ร้อนรุ่มของพวกเขาเอง ในภาพยนตร์สยองขวัญที่น่าสะเทือนใจและกระตุ้นความคิดเรื่องนี้ Skinamarink สร้างบรรยากาศของความหวาดกลัวและความไม่สบายใจที่มีอยู่ได้อย่างเชี่ยวชาญ ท้าทายให้ผู้ชมเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้จักและไม่อาจรู้ได้ ในขณะที่เควินและเคซีย์ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดจากกองกำลังที่พยายามจะกลืนกินพวกเขา ผู้ชมจะถูกทิ้งให้ตั้งคำถามถึงธรรมชาติของความเป็นจริง
วิจารณ์
Josephine
Disappearing doors and windows, gravity-defying dislocations, vanishing parents by the bedside, self-harming games and ominous guidance, disintegrating spatial recordings, ghostly snapshots of children... Noisy, long takes of light and shadow, missing faces, it's like Abbas Kiarostami returning from hell and using the distorted audio-visual language of "24 Frames" to remake "Paranormal Activity." A sensory experience more sinister than mere found footage.
Roman
A turd of a film. Some decent shots reminiscent of YouTube horror. Stick to making short films. #TheScreeningRoom
Angelina
Stretching a 20-minute short film concept into a feature-length runtime feels utterly unnecessary. Generally, withholding information (both logically and visually) can be an effective tool for creating fear through the unknown, but in this film, it induces more snoozing than suspense. Only in the latter half, when the narrative delves into an alternate, upside-down dimension, does the visual and auditory style truly shine. The feeling of being trapped between this dimension and reality, so close yet so far, along with the nightmarish, infinitely extending sense of time, is remarkably well-executed. Two concepts stand out: firstly, the use of animated segments playing on the television as plot dividers and hints (the siblings entering a dream, their struggle with the demon, their disappearance from the real world, etc.). Secondly, the repetitive return to the LEGO blocks...
Carson
The runtime and the concept are at odds. Why wasn't this made into a short film? The sprawling 100 minutes quickly turns from a novelty into an ordeal.
