สตรอมโบลิ
พล็อต
สตรอมโบลิ (Stromboli) ผลงานกำกับของวิททอริโอ เดอ ซิกา ในปี 1950 บอกเล่าเรื่องราวอันสะเทือนใจของการต่อสู้ดิ้นรนของคู่หนุ่มสาวคู่หนึ่ง ในการสร้างชีวิตใหม่บนเกาะสตรอมโบลิ (Stromboli) อันงดงามของอิตาลี ภาพยนตร์เปิดเรื่องขึ้นหลังสงครามเพิ่งสิ้นสุด แอนนา (รับบทโดย มาเรีย เชลล์) หญิงสาวชาวลิทัวเนียหนีออกจากบ้านเกิดเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอได้พบกับ เอโดอาร์โด (รับบทโดย ริชาร์ด เบสฮาร์ต) ชายหนุ่มชาวอิตาลีผู้น่าหลงใหลแต่ดูดิบๆ จากเกาะสตรอมโบลิ ซึ่งขอเธอแต่งงานหลังจากความรักที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้จะมีความแตกต่างระหว่างกัน พวกเขาก็ตัดสินใจเข้าพิธีวิวาห์เล็กๆ อย่างหุนหันพลันแล่น เมื่อพวกเขาเริ่มต้นชีวิตคู่บนเกาะ แอนนารู้สึกประทับใจในความอบอุ่นและความรักของเอโดอาร์โดในช่วงแรก อย่างไรก็ตาม ไม่นานเธอก็พบว่าชีวิตบนเกาะสตรอมโบลีนั้นยากลำบากกว่าที่เธอคาดไว้มาก ชาวบ้านเริ่มแรกแสดงความเย็นชาต่อเธอเนื่องจากเธอเป็นชาวต่างชาติ และครอบครัวของเอโดอาร์โดก็ไม่แน่ใจกับการแต่งงานที่รีบร้อนของพวกเขา เมื่อความตึงเครียดเพิ่มขึ้น แอนนาพยายามปรับตัวให้เข้ากับวิถีชีวิตแบบชนบทบนเกาะ ซึ่งแตกต่างอย่างมากจากประสบการณ์ในลิทัวเนียของเธอ เธอพบว่าเป็นการยากที่จะปรับตัวกับการใช้แรงงานจากการทำฟาร์ม และเธอโหยหาความสะดวกสบายและความคุ้นเคยจากบ้านเกิด ในทางกลับกัน เอโดอาร์โดนั้นยึดติดกับชุมชนของเขาอย่างลึกซึ้ง และพยายามทำความเข้าใจวัฒนธรรมของแอนนา เขาต้องการพิสูจน์ตัวเองว่าเป็นสามีและผู้หาเลี้ยงที่คู่ควร แต่ความพยายามของเขากลับต้องเผชิญกับความคับข้องใจและความผิดหวัง เมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาถึงจุดแตกหัก แอนนาเริ่มตั้งคำถามว่าเธอตัดสินใจผิดพลาดหรือไม่ที่แต่งงานกับเอโดอาร์โด เธอโหยหาอิสระและการพึ่งพาตนเองที่เธอเคยมีก่อนแต่งงาน ในขณะที่เอโดอาร์โดรู้สึกถูกกักขังด้วยความรับผิดชอบและภาระผูกพันของเขาเอง จากความดิ้นรนของพวกเขา สตรอมโบลิได้สำรวจประเด็นอันเจ็บปวดเกี่ยวกับอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม ความรัก และความมุ่งมั่นในการเผชิญหน้ากับความยากลำบาก ความสมจริงดิบๆ ของภาพยนตร์ การกำกับภาพที่งดงาม และการแสดงอันทรงพลัง ทำให้เรื่องนี้เป็นการถ่ายทอดอันสะเทือนใจถึงความท้าทายที่ผู้คนต้องเผชิญในการสร้างชีวิตใหม่หลังสงคราม ท้ายที่สุด สตรอมโบลิเป็นเรื่องราวที่สะเทือนใจแต่ก็สร้างกำลังใจ เรื่องราวของคนสองคนที่ต้องฝ่าฟันความแตกต่างเพื่อหาจุดร่วมและสร้างชีวิตร่วมกันบนเกาะสตรอมโบลิอันน่าหลงใหล
วิจารณ์
Zoey
Rare visuals, where the camera predominantly focuses on framing the movements of individual figures. Bergman, as the protagonist, not only occupies the absolute center of the frame, but other characters in different spaces and the empty shots of natural scenes accumulate into various adverbial, attributive, and descriptive modifiers. From these subtle movements, one can see that the two are indeed a match made in heaven. Ideological conflict, in Rossellini's view, is actually attributed to problems accidentally triggered by the war (rather than legacies). The film's short shot sequences still carry the texture of newsreels, suggesting that the director's basic stance (even when using a single entity as the absolute protagonist) leans towards populist religion or the American way, almost completely...
Eleanor
I never thought Ingrid Bergman was breathtaking before, but that was before I encountered Rossellini. On the big screen, her eyes are captivating, she's graceful and stunningly beautiful. Tuna leaps, volcanoes erupt, but no grand spectacle can compare to her solo performance. Crying is beautiful, silence is beautiful, even breathing is beautiful. This is the exclusive honor bestowed by love, Bergman to Rossellini, Hayworth to Orson Welles, Gong Li to Zhang Yimou.
Matthew
#SIFF2014# After watching this film, I finally understood why Bergman abandoned everything. Under Rossellini's lens, she, who was originally aloof and even cold, was so unconsciously alluring. This allure is innocent, self-absorbed, and earth-shatteringly passionate. The fishing, the volcanic eruption, the arduous trek, all are intensely fervent. Her heart is filled with unwillingness as she, like a caged beast, continues to fight. However, finally witnessing the divine spectacle of nature, her soul gradually finds peace.
Caroline
Rossellini! Absolutely brilliant! It's a shame the Chinese title is so idyllic, making it sound like a romance. The film is more of an exploration of a woman's psyche, set against the backdrop of a spectacular and rare volcanic eruption, portraying a woman trapped in a cage. Rossellini's camera never leaves Bergman for a second, she's just so beautiful... no wonder there were rumors... (Italian version)
Serenity
The Cinémathèque Française: So, women, never marry just to seek stability. You might very well end up living on the edge of a volcano.
