Der Goldene Handschuh
พล็อต
Der Goldene Handschuh (ถุงมือทองคำ) เป็นภาพยนตร์ดราม่าอาชญากรรมเยอรมัน-ฝรั่งเศสปี 2019 กำกับโดยฟาติห์ อากิน สร้างจากนวนิยายสารคดีชื่อเดียวกันในปี 2014 โดยไฮน์ริช เลโอโพลด์ นักข่าวชื่อดังชาวเยอรมัน เรื่องราวเกิดขึ้นในช่วงปลายทศวรรษ 1970 ในเมืองฮัมบูร์ก ภาพยนตร์เรื่องนี้วนเวียนอยู่กับฆาตกรต่อเนื่องที่รู้จักกันในชื่อ 'Rotlichtmörder' หรือ 'ฆาตกรไฟแดง' เนื่องจากการเชื่อมโยงของเหยื่อกับอุตสาหกรรมทางเพศและความบันเทิงสำหรับผู้ใหญ่ของฮัมบูร์ก เรื่องราวของภาพยนตร์เรื่องนี้มีศูนย์กลางอยู่ที่ชีวิตของฟริตซ์ ฮอนกา รับบทโดยนักแสดง โจนาส ดัสส์เลอร์ ในบทบาทสนับสนุนที่สำคัญ ฆาตกรต่อเนื่องผู้มีปัญหา อย่างไรก็ตาม ในการดัดแปลงภาพยนตร์ ฟริตซ์ วัลด์ไฮม์ รับบทโดยนักแสดง ทอม ชิลลิง กลับกลายเป็นตัวร้ายหลัก เมื่อเรื่องราวดำเนินไป จะเห็นได้ชัดว่าฟริตซ์ไม่ได้เป็นเพียงฆาตกรต่อเนื่องที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความบ้าคลั่งและความชอบความรุนแรง แต่เป็นตัวละครที่หลากหลายซึ่งติดอยู่ในโลกแห่งความวุ่นวายและการหลอกลวงของเขาเอง ในชีวิตส่วนตัวที่ดูเหมือนสูญเสีย ฟริตซ์พัฒนาความใกล้ชิดกับฟรีดา รับบทโดยนักแสดงหญิง ฮันนาห์ เชตเต้ พนักงานบริการทางเพศสาว อย่างไรก็ตาม พวกเขาแยกทางกันหลังเหตุการณ์น่าเศร้า นำไปสู่การต่อสู้ที่หยั่งรากลึกภายในฟริตซ์ จุดประกายการฆ่าต่อเนื่องในเวลาต่อมา เมื่อความโน้มเอียงด้านมืดของฟริตซ์ยังคงอยู่ สภาพจิตใจของเขาก็แย่ลงไปอีก แม้กระทั่งพบความคล้ายคลึงกับการแสดงออกของฆาตกรต่อเนื่องชาวเยอรมันในอดีต ในช่วงต้นทศวรรษ 1970 ในฮัมบูร์ก ฟริตซ์เป็นอิสระจากผลที่ตามมาในขณะที่สังคมปล่อยตัวอยู่ในความไม่แยแส เส้นแบ่งระหว่างความผิดและความรอดค่อยๆ เลือนลาง 'Der Goldene Handschuh' ไม่ได้เป็นเพียงภาพของการฆาตกรต่อเนื่อง แต่เป็นการสะท้อนถึงสังคมและความอดทนในฮัมบูร์กช่วงทศวรรษ 1970 เมืองนี้จะได้เห็นกระแสความละเลยและพฤติกรรมทางอาญาที่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ หน้ากากทางสังคมที่สร้างขึ้นจากการปฏิบัติตามระหว่างผู้อยู่อาศัยซ่อนความจริงที่น่าเสียใจและความไม่แยแสที่ส่งผลกระทบต่อสังคม ทำให้เศษซากของธรรมชาติที่โหดร้ายของพวกเขาลอยขึ้นมา เมื่อความจริงเกี่ยวกับตัวตนของฟริตซ์คลี่คลาย กองกำลังตำรวจภายใต้สายตาที่ตื่นตัวของนักสืบ ชลิคเคนรีเดอร์ รับบทโดยนักแสดง มานูเอล ไคทิล และนักสืบ คัตเซบูร์ก รับบทโดยนักแสดงหญิง ซูซานเน เวสต์ พยายามติดตามเขา ความพยายามในการสืบสวนของพวกเขาถูกแทรกสลับกับการค้นหาฟริตซ์อย่างพิถีพิถันและดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด โดยเจาะลึกเข้าไปในสถานบันเทิงยามค่ำคืนของฮัมบูร์กเพื่อจับภาพฆาตกรต่อเนื่องที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางพลเมืองที่ร่ำรวย เรื่องราวที่น่าติดตามนี้วนเวียนอยู่กับความยุ่งเหยิงของความสัมพันธ์ที่เกี่ยวพันกันภายในชุมชนฮัมบูร์ก ซึ่งสร้างขึ้นบนโครงสร้างทางสังคมที่เปราะบาง และความอดทนและความอยุติธรรมที่มาพร้อมกัน ด้วยเรื่องเล่าที่น่าสนใจที่เปิดเผยแง่มุมที่มืดมนของยุคหลังสงครามของเยอรมนี ภาพยนตร์เรื่องนี้กำกับโดยอากินได้อย่างมีประสิทธิภาพ เพิ่มความมืดมนด้วยสัมผัสการถ่ายทำภาพยนตร์ที่โดดเด่นซึ่งจับใจผู้ชมอย่างแน่นหนาผ่านความวุ่นวายที่เรื่องราวนำเสนอ 'Der Goldene Handschuh' กลายเป็นตัวแทนที่น่าขนลุกของฮัมบูร์กที่แปลกประหลาดซึ่งถูกจับโดยอาชญากรรมต่อเนื่อง เต็มไปด้วยเงาแห่งความสงสัยท่ามกลางผืนความสวยงาม ถนนที่มีชีวิตชีวา และตัวละครโบฮีเมียนในกรอบที่ทำให้สิ่งนี้เป็นละครอาชญากรรมที่ไม่ธรรมดาที่สำรวจปัญหาภายในมนุษยชาติอย่างไม่ผิดพลาดซึ่งทำให้นักสังเกตการณ์ธรรมชาติของมนุษย์งงงวยมานานหลายศตวรรษ
วิจารณ์
Karen
Amidst a sea of heavy, dramatic films at Berlinale, I was desperately craving a bit of gory, violent escapism – and here it is. The film paints a hellishly depraved and dissolute 1970s, with alcoholism, prostitution, academic failure, unemployment, and murder going unheeded. Everyone just scrapes by, much like the Golden Glove pub, where the curtains are permanently drawn, blocking out the sunlight. I really appreciated the film's consistent internal tone: dirty, greasy, sickening, with just the right amount of gore and a touch of dark humor. I also liked the characterization of the Quasimodo-like, hideous protagonist. In the final long take, the blonde beauty strolls away from the crime scene, their paths never having crossed.The closing scene pointing out many details the movie shares with reality shocks you back.
Gabriella
A stellar performance from the entire cast. Hands down, the most visceral and raw crime film I've seen this year. Primal, animalistic, brutally real, and steeped in decay. A horde of walking dead controlled by alcohol in a nation that lost its faith after World War II. Akin is verging on a masterpiece with this one.
Claire
The production is actually quite refined, with top-notch costumes, makeup, props, acting, and so-called large-scale depictions that didn't feel disgusting to me, I feel like people have somewhat misunderstood Akin. The complex origins of the protagonist's personality are an excellent representation of trauma syndrome, the film includes impotence, alcoholism, violence and dismemberment. The director not only seeks, through writing a biography for this killer, to conjure up postwar trauma and nihilism, but also has the protagonist verbally cut off people's opportunity for (the victims of that era) to speak (rejecting historical reconciliation and communication). What's interesting is that the young boy broke into the era's relic slum, thinking he was witnessing a nostalgic return, but all he got was a whole load of trouble. In the final great fire, floating in ...
Parker
#69th Berlinale# Main Competition. Fatih Akin went all in this time. The unanimous keyword from film critics is "Ugly." Akin portrays this serial killer as extremely greasy and repulsive, putting a great deal of effort into recreating the (disgusting) real scenes (because it was near the director's childhood neighborhood, and one scene even appeared in the director's family documentary...) and showing the scenes of violence, abuse, and even dismemberment. The actor's performance is certainly dedicated, making him a strong contender for Best Actor. The screenplay is also meticulous. In addition to alcoholism and sexual impotence, it also restores the scene inside "The Golden Glove" bar and various other characters...
คำแนะนำ
