เต่าก็บินได้
พล็อต
ในภาพยนตร์เรื่อง "เต่าก็บินได้" ซึ่งเป็นการถ่ายทอดภาพความทรหดอดทนของเด็ก ๆ ได้อย่างน่าประทับใจและทรงพลัง ผู้กำกับ บาห์มัน กอบาดี สานสัมพันธ์ชีวิตของเด็กชาวเคิร์ดกลุ่มหนึ่งที่อาศัยอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยใกล้ชายแดนตุรกี-อิหร่านได้อย่างเชี่ยวชาญ เรื่องราวของภาพยนตร์เรื่องนี้เกิดขึ้นจากการล่มสลายของระบอบซัดดัมในปี 2546 เรื่องราวหมุนรอบอาเหม็ด เด็กหนุ่มที่ถูกครอบครัวทอดทิ้งและต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด อาเหม็ดพบความสบายใจในกลุ่มเด็กกวาดล้างทุ่นระเบิด ซึ่งแต่ละคนก็มีเรื่องราวเบื้องหลังที่น่าเศร้าของตัวเอง พวกเขาช่วยกันนำทางในภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยทุ่นระเบิดที่ยังไม่ระเบิด เพื่อค้นหาเศษโลหะไปขายและหาเลี้ยงชีพอย่างยากลำบาก เมื่ออาเหม็ดเข้าไปพัวพันกับชีวิตของเพื่อนใหม่ เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับความยากลำบากและความสำเร็จของพวกเขา มีรามิน เด็กหนุ่มที่มีไหวพริบและเฉลียวฉลาดที่รับหน้าที่เป็นผู้นำกลุ่ม Sina จิตใจที่อ่อนโยนซึ่งใฝ่ฝันที่จะเล่นว่าวอีกครั้ง และเด็กคนอื่น ๆ ที่ถูกบังคับให้เติบโตเร็วเกินไป ตลอดทั้งเรื่อง กอบาดีจับภาพความเปราะบางและความหวังของวัยเด็กได้อย่างเชี่ยวชาญ การถ่ายทำภาพยนตร์นั้นสวยงามอย่างน่าทึ่ง ด้วยภาพมุมกว้างของภูมิประเทศที่รกร้างและภาพระยะใกล้ที่สนิทสนมของใบหน้าเด็ก ๆ เพลงประกอบที่มีดนตรีเคิร์ดโบราณที่น่าขนลุก เพิ่มความลึกซึ้งทางอารมณ์ให้กับเรื่องราว ขณะที่เด็ก ๆ รอคอยการล่มสลายของระบอบซัดดัม พวกเขาพบความสบายใจในชุมชนชั่วคราวของพวกเขา แบ่งปันเรื่องราว เสียงหัวเราะ และช่วงเวลาแห่งความอ่อนโยน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาเหม็ดพบความรู้สึกเป็นเจ้าของในหมู่เพื่อนใหม่ ค่อย ๆ สร้างความภาคภูมิใจในตนเองขึ้นมาใหม่ จุดไคลแม็กซ์ของภาพยนตร์เรื่องนี้ทั้งบีบคั้นหัวใจและยกระดับจิตใจ เมื่อเด็ก ๆ เผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันโหดร้ายของสงครามและการพลัดถิ่น แม้จะมีอุปสรรคมากมาย พวกเขาก็หาวิธีรับมือ ปรับตัว และเติบโต ความยืดหยุ่นและไหวพริบของพวกเขาทำหน้าที่เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงจิตวิญญาณของมนุษย์ที่ไม่ย่อท้อ "เต่าก็บินได้" เป็นการสำรวจวัยเด็กที่น่าประทับใจและทรงพลังเมื่อเผชิญกับความทุกข์ยาก ด้วยภาพที่สวยงาม เพลงประกอบที่ชวนให้ระลึกถึงอารมณ์ และการแสดงที่สะเทือนอารมณ์อย่างสุดซึ้ง จึงเป็นผลงานชิ้นเอกทางภาพยนตร์ที่จะทำให้ผู้ชมรู้สึกประทับใจและมีแรงบันดาลใจ
วิจารณ์
Bonnie
The children clearing mines in *Turtles Can Fly* await a future as uncertain as their buried hopes, where the horizon feels less like dawn and more like a distant rumble.
