A&E, อดอล์ฟ & อีวา / อาดัม & เอวา, แม่
พล็อต
ในภาพยนตร์ศิลปะที่กระตุ้นความคิดและมีแนวโน้มเหนือจริงเรื่อง "อดอล์ฟ & อีวา / อาดัม & เอวา" ฉากที่น่าสะพรึงกลัวและเป็นปริศนาคลี่คลายภายใต้เงาที่มืดมิดของต้นสนที่ตายแล้ว ฉากภาพยนตร์เป็นแบบเรียบง่าย โดยวางตัวละครหลัก อดอล์ฟ (หรือที่เรียกว่าอาดัม) และอีวา (หรือที่เรียกว่าเอวา) กับพื้นหลังที่รกร้างว่างเปล่าของความรกร้างทางธรรมชาติ อีวา รับบทเป็นแม่ นั่งพิงลำต้นของต้นสนที่ตายแล้ว โดยมีอดอล์ฟหรืออาดัม รูปร่างผอมบางและเหมือนเด็ก นอนคว่ำอยู่บนตักเธอ ความสมดุลที่ละเอียดอ่อนระหว่างความเงียบงันของธรรมชาติและความใกล้ชิดอันงดงามของฉากแม่ลูกทำให้เกิดโทนของภาพยนตร์ที่เป็นการไตร่ตรองสภาพของมนุษย์เช่นเดียวกับการฝึกฝนที่ท้าทายในการเล่าเรื่องด้วยภาพแนวเปรี้ยวจี๊ด ตลอดทั้งฉาก อีวา อีฟ กระทำการบำรุงเลี้ยงขั้นพื้นฐาน โดยป้อนอาหารให้อดอล์ฟ อดัม ด้วยปากของเธอ เหมือนนกป้อนอาหารให้ลูก การกระทำตามสัญชาตญาณนี้ทำให้ฉากอบอวลไปด้วยความไร้เดียงสาในยุคแรกเริ่ม และเน้นย้ำถึงความเชื่อมโยงพื้นฐานระหว่างคนทั้งสอง อย่างไรก็ตาม ความอ่อนโยนอย่างลึกซึ้งในช่วงเวลานี้ถูกขัดขวางโดยการกระทำของอีวา อีฟ เมื่อเธอจากอดอล์ฟ อดัม ไป ทิ้งเขาไว้ในดิน การแสดงออกถึงสัญชาตญาณความเป็นแม่อย่างฉาบฉวยนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่เป็นลางดีของภาพยนตร์ที่รวบรวมธีมของความไม่จีรัง ความโดดเดี่ยว และธรรมชาติที่ไม่แน่นอนของความสัมพันธ์ได้อย่างง่ายดาย เมื่อภาพยนตร์ดำเนินไป จะเห็นได้ชัดว่า "อดอล์ฟ & อีวา / อาดัม & เอวา" หลีกเลี่ยงการเล่าเรื่องที่สอดคล้องกัน โดยสนับสนุนชุดภาพร่างที่เป็นปริศนาซึ่งรวมกันสร้างความรู้สึกถึงเวลาที่ไม่ต่อเนื่องกันและการรับรู้ที่แตกสลาย แทนที่จะมีลำดับเหตุการณ์ที่ชัดเจนหรือโครงเรื่องที่มองเห็นได้ ผู้ชมจะได้รับชุดภาพที่ตัดตอนมาซึ่งแสดงให้เห็นถึงการดำรงอยู่เพียงลำพังของตัวละครหลัก โดยสลับไปมาระหว่างความใกล้ชิดอันสูงส่งและความเหงาเปล่าเปลี่ยว ความหมกมุ่นที่ชัดเจนของผู้กำกับกับความสัมพันธ์ระหว่างร่างกายมนุษย์กับธรรมชาติเป็นแกนนำที่ดำเนินไปตลอดทั้งเรื่อง อดอล์ฟ อดัม และ อีวา อีฟ มักจะเดินเตร่ไปตามภูมิประเทศที่งดงามแต่รกร้างว่างเปล่า ซึ่งมักจะแสดงให้เห็นในภาพร่างที่มีคอนทราสต์สูงซึ่งตอกย้ำความรู้สึกถึงความไม่แน่นอนในการดำรงอยู่ที่มีอยู่ทั่วไปในการเล่าเรื่อง วิธีที่พวกเขาโต้ตอบกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ ท่อนไม้ขีดข่วนผิวของอีวา อีฟ การที่เธอรวบรวมเศษพืช - เน้นย้ำถึงความเชื่อมโยงที่แยกไม่ออกระหว่างประสบการณ์ของมนุษย์และสภาพแวดล้อมที่ไม่ให้อภัย แต่ละส่วนของเรื่องราวใน "อดอล์ฟ & อีวา / อาดัม & อีวา" ทำหน้าที่เป็นการสะท้อนที่กระตุ้นความคิดเกี่ยวกับเงื่อนไขพื้นฐานของการดำรงอยู่ของมนุษย์ ฉากที่ตัวละครหลักโต้ตอบกับวัตถุอินทรีย์ที่กำลังเน่าเปื่อยทำหน้าที่เป็นการสะท้อนเชิงเปรียบเทียบเกี่ยวกับความไม่จีรังของการดำรงอยู่และการเปลี่ยนแปลงของเวลาอย่างต่อเนื่อง ในทางกลับกัน ช่วงเวลาเหล่านั้นที่อีวาทำให้องค์ประกอบที่ไม่เป็นระเบียบของธรรมชาติเชื่อง แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นที่ไม่ย่อท้อที่มีอยู่ในจิตวิญญาณของมนุษย์ โดยแสดงให้เห็นว่าแม้ในยามรกร้าง ผู้คนก็สามารถต้านทานและเอาชีวิตรอดได้ หนึ่งในแง่มุมที่น่าสนใจที่สุดของ "อดอล์ฟ & อีวา / อาดัม & อีวา" คือการผสมผสานสื่อภาพยนตร์เข้ากับความเป็นไปได้ของศิลปะการแสดงอย่างลงตัว ด้วยการหลีกเลี่ยงโครงสร้างการเล่าเรื่องแบบดั้งเดิม ผู้กำกับจึงทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้มีสุนทรียภาพที่เป็นเอกลักษณ์ของการคลี่คลายอย่างค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อย ไม่ใช่แค่ภาพยนตร์เกี่ยวกับแม่และลูกเท่านั้น แต่อาจเป็นการวิจัยขั้นสูงเกี่ยวกับแก่นแท้ของความสัมพันธ์ ว่าพวกมันเกิดขึ้นและล่มสลายอย่างไร เหมือนกับวัตถุที่ไม่จีรังในธรรมชาติ ท้ายที่สุด "อดอล์ฟ & อีวา / อาดัม & อีวา" เป็นบทเพลงไว้อาลัยที่กินใจ ซึ่งขุดค้นหาจุดบรรจบกันที่มักจะกระทบกระเทือนจิตใจระหว่างการดำรงอยู่ของมนุษย์กับโลกที่กว้างใหญ่และไม่ใส่ใจซึ่งมีอยู่นอกขอบเขตของประสบการณ์ส่วนตัวของเรา ในขณะที่เรื่องราวดำเนินไปสู่บทสรุปที่เป็นปริศนาที่ไม่ระบุรายละเอียด ผู้ชมจะครุ่นคิดถึงเส้นแบ่งที่มักจะเห็นได้ชัดระหว่างความรัก การสูญเสีย และพลังที่ไร้ความปราณีของกาลเวลา ซึ่งทั้งหมดถูกนำมาวางเคียงข้างกันภายในขอบเขตของกรอบการสร้างภาพยนตร์ ซึ่งในลักษณะของมันเอง กลายเป็นสัญลักษณ์ที่ขัดแย้งกันของการดำรงอยู่อันเปราะบางของมันเอง
วิจารณ์
Giovanna
8.8/10. The tragedy caused by Aum Shinrikyo was inevitable, but criticism without understanding its roots is meaningless. This film, as an observer, examines the daily lives and psychological shifts of cult members to explore the value and meaning of emerging religions. It portrays them as an ordinary group, a collection of people lost in the world—sensitive, vulnerable, and desperate. Religion is their everything. Our task is to explore and guide religious faith in people's hearts, not to oppose and eliminate it.
Paola
The persistence of Aum Shinrikyo in the hearts of followers after the Sarin gas attack is deeply thought-provoking. Facts and logic are useless; as long as the belief is deep enough, everything can be rationalized. This can be extrapolated to many things, and whether something is worth persisting with ultimately has no standard, especially since those who choose to become monks or nuns often do not accept secular social values. Ironically, those who haven't left the cult are really good at taking advantage in attitude – unable to produce a single apology for the ironclad case of the event a year prior, which makes it understandable why conspiracy theories exist for things like the Nanjing Massacre. They are wary of the media who will surely hold them accountable; it's impressive how Senda made them feel like 'one of their own'. Impressive, with a certain depth of character…
Zara
The most touching moment was when the volunteer on the street said they hoped Araki would strive and do his best as an individual, not for the cult or anything else. In the end, it highlights the East Asian cultural tendency to devalue the individual, with marginalized groups displaced by the burst of the bubble economy finding nowhere to belong. I admire Tatsuya Mori's respectful and humble approach to communicating with people. The documentary itself is clear-headed and powerful.
Samuel
Admiring Japan's academic freedom, even after the Sarin gas attack, universities can still invite Aum Shinrikyo for exchanges.
Rowan
A very down-to-earth "direct cinema" approach. The believers are portrayed as ordinary people, yet their conversations reveal a "dogmatic" conviction that runs deep.
