Better Man
พล็อต
ภาพยนตร์เรื่อง "Better Man" เจาะลึกชีวิตที่ไม่ธรรมดาของร็อบบี วิลเลียมส์ หนึ่งในบุคคลที่มีอิทธิพลและประสบความสำเร็จมากที่สุดในวงการเพลง จากจุดเริ่มต้นที่ต่ำต้อยไปสู่ชื่อเสียงที่โด่งดังกับ Take That และอาชีพเดี่ยวในเวลาต่อมา การเดินทางของร็อบบีเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความมุ่งมั่นที่ไม่เปลี่ยนแปลงต่อฝีมือของเขาและความหลงใหลในดนตรีอย่างไม่ลดละ ในวัยเยาว์ ร็อบบีถูกแสดงให้เห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มที่มีพลังและแปลกประหลาด พยายามดิ้นรนเพื่อหาที่ทางของตัวเองในโลกอยู่เสมอ ในสภาวะที่ไม่แน่นอนนี้เองที่เขาค้นพบความรักในดนตรี เข้าร่วมวงนักร้องประสานเสียงและวงดนตรีในโรงรถต่างๆ ในละแวกบ้านเพื่อค้นหาเสียงของเขาเอง ความชอบทางดนตรีของพ่อของโรเบิร์ตในที่สุดก็นำไปสู่การที่ร็อบบีได้พบกับศัตรูในอนาคตของเขา พอล เพื่อนสนิทของพ่อซึ่งเป็นนักกีตาร์ที่เก่งกาจและเป็นเหมือนพี่เลี้ยงของร็อบบี ถ่ายทอดเรื่องราวและประสบการณ์เพื่อเตรียมร็อบบีให้พร้อมสำหรับการดนตรีในภายหลัง ชีวิตของร็อบบีพลิกผันอย่างมากเมื่อเขาได้พบกับแกรี บาร์โลว์ มาร์ก โอเวน โฮเวิร์ด โดนัลด์ และเจสัน ออเรนจ์ และเมื่ออายุ 16 ปี พวกเขาได้ก่อตั้ง Take That ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของวงบอยแบนด์ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดวงหนึ่งในประวัติศาสตร์ ภายใต้การแนะนำของไนเจล มาร์ติน-สมิธ พวกเขาเริ่มต้นแผนการอันทะเยอทะยานที่จะสร้างชื่อเสียงในวงการเพลงที่โหดร้าย ช่วงแรกๆ เต็มไปด้วยการต่อสู้ การซ้อมที่หนักหน่วง ตารางงานที่ทรหด และการทัวร์คอนเสิร์ตอย่างต่อเนื่องทำให้สมาชิกเหนื่อยล้า บางคนตั้งคำถามถึงความตึงเครียดที่เกิดขึ้นและความสัมพันธ์ แม้จะมีความท้าทายเหล่านี้ กลุ่มก็ยังคงยืนหยัด ทุ่มเทหัวใจและจิตวิญญาณในการสร้างสรรค์การแสดงที่น่าหลงใหล การออกแบบท่าเต้นที่เป็นเอกลักษณ์ และท่าเต้นที่น่าจดจำ ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ความพยายามอย่างหนักของ Take That ก็ประสบผลสำเร็จ เมื่อความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ของกลุ่มนำพาพวกเขาไปสู่ความสนใจของคนทั้งประเทศ ครองชาร์ตของสหราชอาณาจักรด้วยเพลงฮิตติดหูอย่าง "Pray", "Relight My Fire" และ "Patience" อย่างไรก็ตาม แรงกดดันจากชื่อเสียงก็เริ่มส่งผลกระทบ ความขัดแย้งภายในกลุ่มส่งผลให้เกิดความเครียดทางจิตใจและอารมณ์ที่คุกคามที่จะดับไฟของพวกเขา หลังจากตัดสินใจหยุดพักในปี 1996 ร็อบบีก็คว้าโอกาสที่จะฟื้นฟูความสนใจของเขาในคริกเก็ต ซึ่งเป็นกิจกรรมสันทนาการที่เขาชื่นชอบ ในที่สุดก็มีการเปิดเผยว่าร็อบบีตัดสินใจที่จะมุ่งเน้นไปที่ฟุตบอลต่อไป เนื่องจากไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าที่ควร เมื่อการพักผ่อนทางดนตรีอันเป็นที่รักของเขาสิ้นสุดลง ร็อบบีจึงตั้งเป้าหมายไปที่อาชีพดนตรีเดี่ยว เขาไม่รู้เลยว่าการจากไปชั่วคราวจะทำให้เขามีโอกาสประสบความสำเร็จอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แน่นอน ร็อบบีกลับมาสู่สปอตไลท์ด้วยความมั่นใจและความมุ่งมั่นที่ค้นพบใหม่ "Life Thru a Lens" อัลบั้มเดี่ยวเปิดตัวของเขาประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม ทำให้เพลง "Angels" ประสบความสำเร็จในทันที ดาราที่ฟื้นคืนชีพนี้จะไม่ยอมแพ้ ทำลายสถิติ ผลักดันขอบเขต และท้าทายความน่าจะเป็น อัลบั้มที่ทำลายสถิติตามมาด้วยการแสดงคอนเสิร์ตที่ยิ่งใหญ่เทียบเท่า ยกระดับให้ร็อบบี วิลเลียมส์เป็นกำลังสำคัญในวงการเพลง "Sunny Afternoon" แสดงให้เห็นถึงการที่ร็อบบีต้องรับมือกับแรงกดดันอันมหาศาลจากชื่อเสียง เขาพบว่าตัวเองเผชิญหน้ากับด้านมืดของชีวิต ความวิตกกังวล การใช้สารเสพติดอย่างหนัก และความคลั่งไคล้ของแท็บลอยด์ที่เติมเชื้อเพลิงให้กับความสงสัยเกี่ยวกับสุขภาพจิตของเขา เมื่อถูกบังคับให้อยู่ในสายตาของสาธารณชนเกี่ยวกับการทำลายตัวเองและพฤติกรรมที่ไม่ระมัดระวัง เขารู้ว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับปีศาจของตัวเองและอุทิศตนใหม่เพื่อความมีสติและการสร้างสมดุลระหว่างการแสวงหาทางศิลปะที่ฟุ่มเฟือยควบคู่ไปกับการวางแผนอย่างมีความรับผิดชอบ ในฐานะศิลปินเดี่ยวนำ ร็อบบียังคงสร้างสรรค์ผลงานที่แหวกแนวอย่างต่อเนื่อง เสริมสร้างชื่อเสียงของเขาในด้านความสามารถทั้งในฐานะนักร้องและนักแสดง การทัวร์โลกในปี 2001 สร้างความฮือฮาไปทั่ว ร็อบบีได้รับการสวมมงกุฎให้เป็นศิลปินเดี่ยวที่ขายดีที่สุดในประวัติศาสตร์อังกฤษในปี 1999 ก่อนที่เขาจะเริ่มเขียนเพลงอีกครั้ง เขาได้รับการสนับสนุนและมิตรภาพจากกาย แชมเบอร์ส โปรดิวเซอร์ที่ร่วมงานกันมานาน เพลงชุดใหญ่ที่สะเทือนโลกได้ถือกำเนิดขึ้นในระดับสูงสุดของลำดับชั้นทางดนตรีตลอดหลายปีที่ทำงานร่วมกับแชมเบอร์ส ผลงานการร่วมงานที่เก่าแก่ที่สุดชิ้นหนึ่งคือเพลงเปิดตัวในปี 1998 ชื่อ "Millennium" ซึ่งช่วยเสริมความสำเร็จ ในที่สุด ร็อบบีก็ก้าวออกจากสงครามที่ปั่นป่วนมากมายของเขา ทั้งภายในและภายนอกที่สาธารณชนจับตามอง ปัจจุบันได้รับการยกย่องให้เป็นอัจฉริยะนิมิต และได้รับการยกย่องมาเป็นเวลาสิบปีเต็มในฐานะร็อกสตาร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งยุคโดยแฟนๆ และนักวิจารณ์ เขายังได้รับการยอมรับในด้านความสามารถในการอยู่รอด ทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับการเอาชนะ ไม่ใช่การไล่ล่าอย่างสิ้นหวังเพื่อไปสู่จุดต่ำสุด เพื่อความสุขในการดำรงอยู่
วิจารณ์
Tessa
Considering the context of "NPD" (Narcissistic Personality Disorder) and "Black Myth: Wukong," and the request for translating a movie review, here are a few options depending on the specific angle: Regardless, given the limited context of three words, and the unusual nature of the request, the below translations all rely on assumptions. If you can give me a few more words, I would be able to create better translations based on more detail. Here are some assumptions that the translations stem from: * You assume this is a negative review, dissecting Wukong as having narcissistic elements present. * You assume that the review is going to draw similarities of this with a pop autobiography. **Option 1 (Focus on Egomania/Self-Obsession):** * "Egomaniacal Wukong: The Pop Autobiography of a Delusion." **Option 2 (More Direct & Potentially Harsh):** * "Narcissistic Wukong: A Self-Congratulatory Ballad in Pop Form." **Option 3 (More Literary/Analytical):** * "The Wukong Narcissus: Deconstructing a Legend Through the Lens of Pop Biography." **Option 4 (More Accessible/Sensational):** * "Is Wukong a Narcissist? Black Myth's Hero Under the Pop Psychology Spotlight." **Option 5 (Focus on inflated ego due to success):** * "Wukong's NPD Era: a pop retelling of the pitfalls of Fame and inflated ego" These options aim to capture the implied criticism of the game/character having narcissistic traits within a popular or biographical framework.
Nia
8.0 This film demonstrates that the key to a successful biopic lies in captivating those unfamiliar with the subject's life and accomplishments, and enriching the narrative through the power of visual storytelling. My own knowledge of Robbie Williams was admittedly limited to the song "Better Man," which I often listened to in high school but the film undeniably drew me in. From the whimsical choice of portraying the protagonist as an ape-like figure, to the film's most distinctive aspects: its staging, scene transitions, and editing. The latter elements infuse the film with a drug-fueled, almost manic and surreal quality, resulting in a wildly creative telling of RW’s origins.
Everett
"No one wants to see your pain; they're considered great because they make others forget their own." But I believe that if it's sincere enough, your pain can also make others forget theirs, just like this film does.
Catalina
This Robbie Williams biopic takes an unusual turn by portraying the protagonist as a chimpanzee. Apparently, the filmmakers felt detached from traditional biopics and wanted to create a more subjective and emotionally resonant experience for Williams himself. Hence, the chimp substitution. To be honest, it feels a bit gimmicky, and the suicide prevention messaging at the end feels somewhat inappropriate. The film skips the entire journey to fame, focusing instead on the internal struggles and disorientation that followed. It eventually touches on the "Better Man" theme, but it's hard to truly connect with this portrayal. Perhaps more focus on...
Steven
Is this what they call celebrity privilege? After watching, I couldn't help but feel that this insignificant drama and the cliché life of some random European or American teenager interviewed on the street - is THIS what deserves a biopic? Even through his subjective lens, it's hard not to empathize with the teammates he vilifies, the family and friends he hurts because even his moments of guilt and self-loathing reek of narcissism and the emphasis that "I am the main character." And the way the film portrays his comeback is just too easy. There are no real external failures or consequences. The least they could have shown was the struggle of getting clean from drugs. To pin the main blame...
คำแนะนำ
