Blackout

เมื่อแสงไฟสว่างจ้าของโรงพยาบาลสั่นไหวอยู่เหนือศีรษะ ความรู้สึกสับสนก็ถาโถมเข้าใส่เจมส์ ตัวละครหลัก ดวงตาของเขาค่อยๆ ปรับให้เข้ากับแสงฟลูออเรสเซนต์ เผยให้เห็นกระเบื้องสีขาวปลอดเชื้อและอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ส่งเสียงบี๊บๆ ซึ่งล้อมรอบตัวเขา ด้วยความตื่นตระหนก เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง ศีรษะของเขากระแทกอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาพยายามจดจำตัวตนและสถานการณ์รอบตัวที่ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบัน หมอกแห่งความจำเสื่อมก็ปกคลุมความคิดทุกอย่างของเขา ด้วยความหงุดหงิด เขาพยายามนึกถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับตัวเอง แต่ความทรงจำของเขาก็เหมือนผีที่จับต้องไม่ได้ พยาบาลเสียงเบาที่แต่งกายในชุดเครื่องแบบสีขาวสะอาดตา เดินเข้ามาในห้องของเจมส์ เธอยิ้มอย่างอบอุ่น พยายามทำให้เขาสบายใจ "สวัสดี เจมส์ คุณหลับไปนานแล้ว พวกเราดีใจที่คุณตื่นแล้ว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลและความโล่งอก ขณะที่เขายังคงพยายามจดจำ เจมส์สังเกตเห็นสายไฟหลายเส้นเชื่อมต่อกับหน้าอกของเขา คอยตรวจสอบการเต้นของหัวใจและการหายใจของเขา ด้วยความสับสนและหวาดกลัว เขาจึงกระชากสายไฟอย่างบ้าคลั่ง พยายามที่จะดึงมันออก พยาบาลรีบเข้ามาขัดขวาง ผลักมือของเขาออกไปอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น "เจมส์ ได้โปรด! คุณกำลังจะทำร้ายตัวเอง" เธอเตือนด้วยน้ำเสียงที่ปนความหงุดหงิด "นี่คือเครื่องตรวจสอบชีวิต และพวกเขาต้องอยู่ต่อไป เรากำลังทำทุกอย่างที่เราทำได้เพื่อช่วยให้คุณจำได้" ความวุ่นวายอย่างกะทันหันดังสะท้อนไปทั่วทางเดินของโรงพยาบาล เมื่อเสียงปืนและการกรีดร้องอู้อี้ดังขึ้น บรรยากาศของพยาบาลเปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและความเร่งรีบ "เราต้องพาคุณออกจากที่นี่ เจมส์ ด่วน!" เธอร้องออกมา คว้าถังออกซิเจนที่อยู่ใกล้เคียงแล้วผลักเขาไปที่ประตู ขณะที่พวกเขารีบวิ่งลงไปตามทางเดิน ความโกลาหลก็ทวีความรุนแรงขึ้น เสียงไซเรนฉุกเฉินของโรงพยาบาลดังสนั่น และอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นฉุนของควันและความโกลาหล ความสับสนของเจมส์เพิ่มขึ้น ความทรงจำของเขา หากมีอยู่ ก็หลบเลี่ยงเขาไปอย่างสิ้นเชิง พยาบาลนำทางไปตามทางเดินเขาวงกตได้อย่างชำนาญ หลบหลีกเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลและผู้ป่วยที่ตื่นตระหนก ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงลิฟต์บริการ ซึ่งเธอรีบกดอย่างบ้าคลั่ง โดยหวังว่าจะหนีจากความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นภายนอกได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อประตูเลื่อนเปิดออก ดวงตาของเจมส์เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ทางเดินเงียบสงัดอย่างน่าขนลุก ยกเว้นกลุ่มสมุนที่สวมชุดยุทธวิธีสีดำ ซึ่งกำลังเข้ามาใกล้พยาบาลและผู้ป่วยที่อ่อนแอของเธอ ใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยวเป็นรอยยิ้มที่โหดร้าย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกผลักดันด้วยจุดประสงค์เดียวคือ จับกุมหรือกำจัดเจมส์ โดยไม่ลังเล พยาบาลก็ผลักเจมส์เข้าไปในลิฟต์ ดวงตาของเธอมองไปที่สมุน "คุณต้องลงไป เจมส์ ปลอดภัยนะ!" เธอร้องออกมา ขณะที่ประตูปิดลงข้างหลังพวกเขา ขณะที่ลิฟต์เคลื่อนลง เจมส์ก็เริ่มสูญเสียสติ ความตื่นตระหนกเริ่มเข้ามาคุกคาม ทำลายล้างเขาไปทั้งตัว เขาเป็นใคร? เขาทำอะไรลงไปถึงได้เจอฝันร้ายที่เลวร้ายเช่นนี้? และทำไมแก๊งค้ายาถึงตามล่าเขา? ในที่สุดลิฟต์ก็มาถึงชั้นใต้ดิน และประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ ตรอกซอยแคบๆ ทอดยาวอยู่ตรงหน้าพวกเขา เรียงรายไปด้วยถังขยะและไฟถนนที่สั่นไหว เจมส์ที่ยังคงสับสน สะดุดล้มออกไปในอากาศเย็นสบายยามค่ำคืน หัวใจของเขาเต้นเหมือนค้อนลม พยาบาลตามทันเขา เสียงของเธอแทบไม่ได้ยินเสียงกระซิบ "ฉันจะพยายามพาคุณออกจากเมือง เจมส์ ไปที่ที่ปลอดภัย แต่คุณต้องไว้ใจฉัน" คำพูดของเธอแทบไม่ได้ยินเลย ขณะที่เจมส์วิ่งออกไป ถูกสมุนของแก๊งค้ายาที่บุกเข้าไปในโรงพยาบาลไล่ตาม ด้วยความพยายามอย่างยิ่งในการเอาชีวิตรอด เจมส์วิ่งผ่านตรอกซอยแคบๆ ของเมือง หลบหลีกถังขยะและกระโดดข้ามแอ่งน้ำ การไล่ล่าเพิ่มความเร็วขึ้น โดยมีกระสุนหวือผ่านหูของเขา ความทรงจำของเขา หากมีอยู่ ก็ยังคงถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด สิ่งที่เจมส์รู้คือชีวิตของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย ขณะที่เขาวิ่งผ่านถนนที่พลุกพล่าน ความตื่นตระหนกของเขาก็เปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่น เขาจะหาทางหนีให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เมื่อก้าวเดินแต่ละก้าว เขาได้รับพื้นที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย เติมเชื้อเพลิงด้วยประกายแห่งการท้าทายและความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับชีวิตของเขา เมื่อค่ำคืนผ่านไป เจมส์และแก๊งค้ายายังคงเล่นเกมแมวจับหนูต่อไป การกระทำของพวกเขาถูกเติมเชื้อเพลิงด้วยส่วนผสมที่อันตรายของอะดรีนาลีนและความโกรธ มีความจริงเพียงอย่างเดียวที่ยังคงชัดเจน: ความจำเสื่อมของเจมส์เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการต่อสู้เพื่อชีวิตของเขา