หน่วยพิทักษ์สุดท้าย

ผืนทะเลอันกว้างใหญ่และแห้งแล้งทอดตัวอยู่เบื้องหน้าซากปรักหักพังของอารยธรรม เป็นเครื่องเตือนใจถึงความหายนะที่ครั้งหนึ่งเคยทำลายโลก บนฐานที่มั่นห่างไกลที่รู้จักกันในชื่อหน่วยพิทักษ์ ทหารสี่นาย - แจ็ค ทอม ราเชล และเอริค - ยังคงยืนเฝ้า มองขอบฟ้าด้วยสายตาที่เหนื่อยล้าเพื่อหาร่องรอยแห่งการบรรเทาทุกข์ หรือแม้แต่ภัยคุกคามจากศัตรู เป็นเวลาสามเดือนแล้วตั้งแต่ภารกิจของพวกเขาควรจะสิ้นสุดลง แต่ทีมบรรเทาทุกข์ที่ควรจะมาถึงในไม่ช้ายังคงเข้าใจยาก ความเงียบสงัดได้กดทับ ทำให้ทหารหนักอึ้งเหมือนผ้าคลุมที่ไม่ยอมจำนน พวกเขาคุ้นเคยกับการพึ่งพาซึ่งกันและกันเพียงอย่างเดียว การหยอกล้อและความสนิทสนมกันของพวกเขาเป็นเกราะป้องกันที่เปราะบางต่อความโดดเดี่ยวที่บีบคั้น เมื่อวันเวลาผสมผสานกันเป็นภาพเบลอไม่รู้จบ การยึดมั่นในความเป็นจริงของทหารก็เริ่มเสื่อมถอย พวกเขาหลงลืมจำนวนวัน จำนวนสัปดาห์ และจำนวนเดือน หน่วยที่เคยแน่นแฟ้นเริ่มแตกสลาย ความสัมพันธ์ของพวกเขาถูกทดสอบด้วยความเครียดที่ไม่หยุดหย่อน ราเชล แพทย์สนาม กำลังหวาดระแวงมากขึ้นเรื่อยๆ จิตใจของเธอถูกครอบงำด้วยสิ่งที่อาจเกิดขึ้นและความกลัวสิ่งที่อาจเกิดขึ้นกับทีมบรรเทาทุกข์ เอริค ทหารที่เงียบขรึมและสงวนท่าที กำลังดิ้นรนเพื่อรับมือกับการสูญเสียภรรยาของเขา ซึ่งถูกสังหารในการปะทะเมื่อหลายเดือนก่อน ทอม ผู้นำโดยพฤตินัยของกลุ่ม กำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาทุกคนไว้ด้วยกัน แต่ภาระความรับผิดชอบกำลังส่งผลกระทบต่อเขา เขาคอยเฝ้าติดตามเสบียงอาหารของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง ปันส่วนสิ่งที่พวกเขามีอยู่น้อยนิด และพยายามรักษากำลังใจของพวกเขา ทั้งหมดนี้ในขณะที่นำทางในน่านน้ำที่ทรยศของปีศาจส่วนตัวของพวกเขา แจ็ค คนที่อายุน้อยที่สุดและใจร้อนที่สุดในกลุ่ม เริ่มแตกสลาย อารมณ์แปรปรวนของเขาเป็นการสะท้อนถึงความสิ้นหวังที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในตัวเขา เมื่อสัปดาห์กลายเป็นเดือน ทหารเริ่มประสบกับเหตุการณ์แปลกประหลาดและน่ารำคาญ อุปกรณ์หายไป เสียงแปลก ๆ ดังก้องไปทั่วฐาน และทหารเริ่มสงสัยว่าพวกเขาไม่ได้อยู่คนเดียว ราวกับว่าความเงียบได้ก่อให้เกิดการปรากฏตัวเหนือธรรมชาติ ซึ่งกำลังแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของพวกเขาและกัดกร่อนการยึดมั่นในความเป็นจริงของพวกเขา ความหวาดระแวงเข้ามาครอบงำ และทหารก็หันมาต่อสู้กันเอง ข้อกล่าวหากระพือโหม และบาดแผลเก่าก็เปิดขึ้นอีกครั้ง ความตึงเครียดเพิ่มสูงขึ้น คุกคามที่จะฉีกหน่วยออกจากกัน ราเชลเริ่มเชื่อว่าหนึ่งในนั้นเป็นผู้ก่อวินาศกรรม แอบทำงานต่อต้านพวกเขา เอริคเริ่มตั้งคำถามถึงความเป็นผู้นำของทอม และแจ็คเริ่มสงสัยว่าเขากำลังเสียสติหรือไม่ ขณะที่สถานการณ์ควบคุมไม่ได้ อุปกรณ์สื่อสารของทหารก็เริ่มมีชีวิตขึ้นมา ถ่ายทอดข้อความลึกลับจากผู้ส่งที่ไม่รู้จัก เป็นข้อความที่สัญญาถึงความหวัง แสงสว่างริบหรี่ในความมืดมิด แต่เมื่อพวกเขาตั้งใจฟังมากขึ้น พวกเขาตระหนักว่าข้อความนั้นเป็นเพียงการล้อเล่นที่โหดร้าย เป็นเครื่องเตือนใจว่าพวกเขาไม่ได้ถูกตัดขาดจากโลกอย่างที่คิด ข้อความก่อให้เกิดคำถามมากกว่าคำตอบ ใครคือผู้ส่ง และพวกเขาต้องการอะไร? เป็นเพื่อนทหาร หรือคนจากทีมบรรเทาทุกข์? ทหารเหลือไว้ซึ่งความสงสัยมากกว่าความแน่นอน จิตใจของพวกเขาวิ่งพล่านด้วยความเป็นไปได้ เมื่อคืนผ่านไป พวกเขากอดกันแน่น สายตาของพวกเขาสอดส่องความมืดมิด ค้นหาคำตอบที่อาจไม่มีวันมาถึง ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ใช่ศัตรูที่คุกคามที่จะทำลายพวกเขา แต่เป็นการยึดมั่นในความเป็นจริงที่เปราะบางของพวกเขาเอง สงครามอาจทำลายโลก แต่สงครามภายในของทหารเองอาจพิสูจน์ได้ว่าเป็นการทำลายล้าง ความเงียบ ความโดดเดี่ยว และการรอคอยที่ไม่สิ้นสุดได้ส่งผลกระทบ ทำให้ทหารอยู่ในภาวะใกล้ล่มสลาย เมื่อความมืดมิดเข้ามาใกล้ พวกเขาถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับคำถามสุดท้าย: พวกเขาจะรอดชีวิตเพื่อเห็นรุ่งอรุณหรือไม่ หรือพวกเขาจะยอมจำนนต่อความบ้าคลั่งที่กลืนกินทุกสิ่งซึ่งกำลังอ้างสิทธิ์ในตัวพวกเขา