หัวใจ(ไม่)ผูกกัน

ในภาพยนตร์โรแมนติกคอมเมดี้ปี 2011 เรื่อง หัวใจ(ไม่)ผูกกัน กำกับโดย Ivan Reitman และเขียนบทโดย Elizabeth Meriwether ผู้ชมจะได้รู้จักกับ เอ็มม่า เคิร์ตซ์แมน นักศึกษาแพทย์ฝึกหัดที่ฉลาดและมีความทะเยอทะยาน ซึ่งมุ่งมั่นที่จะสร้างชื่อเสียงในสาขาการแพทย์ของเธอ รับบทโดย นาตาลี พอร์ตแมน เอ็มม่าเป็นคนที่มุ่งมั่นซึ่งเสียสละชีวิตส่วนตัวเพื่ออาชีพการงาน เมื่อเรื่องราวคลี่คลาย เราได้เรียนรู้ว่าเอ็มม่ามีความต้องการอย่างมากในการจัดระเบียบและโครงสร้างในทุกด้านของชีวิตของเธอ ในทางกลับกัน อดัม แฟรงคลิน เพื่อนสนิทของเอ็มม่า รับบทโดย แอชตัน คุชเชอร์ เป็นหนุ่มเจ้าสำราญที่มีเสน่ห์และรักอิสระ ซึ่งเพิ่งกลับมาจากการใช้ชีวิตในยุโรป การกลับมาของอดัมถือเป็นการเริ่มต้นของการเดินทางที่จะทดสอบขีดจำกัดของมิตรภาพของพวกเขา และพยายามที่จะนำทางความซับซ้อนของความสัมพันธ์ เขามักจะเคลื่อนไหวอยู่เสมอ ไม่จริงจังกับใคร และชอบที่จะทำให้ชีวิตของเขาไม่ซับซ้อน เมื่อมิตรภาพของพวกเขาแน่นแฟ้นยิ่งขึ้นในภาพยนตร์ เอ็มม่าก็ตระหนักว่า ด้วยชีวิตของพวกเขาที่เกี่ยวพันกันอยู่ตลอดเวลา เส้นแบ่งระหว่างความเป็นเพื่อนและเรื่องเซ็กส์จึงเริ่มเบลอ ด้วยเหตุนี้ เอ็มม่าจึงเสนอกฎง่ายๆ ข้อหนึ่งสำหรับความสัมพันธ์ นั่นคือ ห้ามผูกมัด แนวคิดนี้อาจดูตรงไปตรงมา แต่เป็นการกำหนดโทนสำหรับการพัฒนาเรื่องราวของพวกเขา เอ็มม่าเสนอบุคคลที่จะมาเป็นของอดัม โดยให้เหตุผลว่า การมีความสัมพันธ์ทางกายภาพกับเขาจะตอบสนองความดึงดูดที่หยั่งรากลึกซึ่งกันและกันมากขึ้น แต่ไม่มีข้อผูกมัดหรือความรับผิดชอบใดๆ ที่เกี่ยวข้อง สร้างความประหลาดใจให้กับเธอ เมื่ออดัม ตกลงตามเงื่อนไขของเธอ และพวกเขาทั้งสองกลายเป็นการศึกษาความขัดแย้ง แนวทางที่คำนวณได้และขับเคลื่อนด้วยวิทยาศาสตร์ของเอ็มม่า ตรงกันข้ามอย่างมากกับทัศนคติที่ไม่ห่วงใยและไม่ผูกมัดของอดัม การเต้นรำของการให้และรับเริ่มต้นขึ้น และทั้งสองมีปฏิสัมพันธ์ทางกายภาพแบบสบายๆ เมื่อเดือนผ่านไป และคุณภาพของการมีปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งยิ่งขึ้น ก็เป็นที่ชัดเจนว่าทั้งเอ็มม่าและอดัมไม่สามารถแยกความรู้สึกรักใคร่ออกจากการเปลี่ยนแปลงแบบไดนามิกที่ซับซ้อนมากขึ้นได้อย่างแท้จริง มันเริ่มชัดเจนว่าภายใต้การล้อเล่นและเรื่องตลกของพวกเขา มีความสัมพันธ์ที่แท้จริง ซึ่งทั้งสองไม่เคยมีประสบการณ์ร่วมกับคนเพศตรงข้ามมาก่อน นอกจากนี้ เมื่อพวกเขาเดินทางผ่านความซับซ้อนของการจัดเตรียม การสื่อสารจึงมีความสำคัญมากขึ้น แต่ละคนพัฒนาสไตล์ของตนเองและระดับของการมีส่วนร่วมทางอารมณ์และการสื่อสารที่ทดสอบความสัมพันธ์ของพวกเขา อย่างไรก็ตาม เป็นที่ชัดเจนว่าระดับของความผูกพันบางอย่างเป็นสิ่งที่สืบทอดมา ซึ่งบ่งชี้ว่าการเลิกราอาจเป็นผลลัพธ์ที่เจ็บปวดอย่างยิ่งแต่เป็นธรรมชาติ ภายใต้การแลกเปลี่ยนที่เฮฮา ช่วงเวลาที่สะเทือนใจ และการโต้วาทีที่รุนแรง เอ็มม่าและอดัมพบว่าตัวเองติดอยู่กับความขัดแย้งของความรัก ความกลัวความใกล้ชิด และความต้องการที่จะหลุดพ้นจากความคาดหวังของสังคม อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้กลับกลายเป็นเรื่องน่าหงุดหงิด ซึ่งเป็นแรงผลักดันให้เกิดการล้อเล่นส่วนใหญ่ และความเปลี่ยนแปลงของพวกเขายังคงคุ้นเคยมากขึ้นเรื่อยๆ ความตึงเครียดถึงจุดแตกหักอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อขีดจำกัดของการจัดเรียง 'ผูกติด' ของพวกเขาถูกนำมาทดสอบโดยความไม่เต็มใจของเอ็มม่าที่จะยังคงแยกตัวออกจากความตั้งใจของอดัมที่จะก้าวไปข้างหน้า เอ็มม่าแสดงความไม่สบายใจกับความสัมพันธ์เปิดเผยของอดัม ซึ่งสะท้อนอย่างลึกซึ้ง เผยให้เห็นความกลัวที่หยั่งรากลึกที่เธอซ่อนไว้จากเพื่อนสนิทของเธอและตัวเธอเอง ณ จุดนี้ อดัมเริ่มตระหนักว่าเขาห่วงใยเอ็มม่าอย่างแท้จริง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คาดหวังเมื่อเขาตกลงที่จะ 'ไม่ผูกมัด' ขอบเขตที่พวกเขากำหนดไว้ด้วยความคาดหมายได้สร้างความเสียหาย การแยกความคาดหวังออกจากความสัมพันธ์ที่แท้จริงกลายเป็นอุปสรรคที่พวกเขาต้องเอาชนะ อดัมถูกกดดันให้ประเมินทัศนคติของหัวใจของเขาว่าเขาเต็มใจที่จะรักษาอะไรไว้ ท้ายที่สุด เอ็มม่าต้องการเวลาในการจัดการกับองค์ประกอบทางอารมณ์ที่เชื่อมโยงกับความเต็มใจของตัวละครของเธอที่จะผูกพันทางอารมณ์และประเมินวัตถุประสงค์ของเธอเมื่อมองหาคู่ครองระยะยาวที่มีสุขภาพดี