ผ่าพิภพยานอวกาศ

ภาพยนตร์เรื่อง Passengers เกิดขึ้นในปี 2263 เป็นมหากาพย์โรแมนติกไซไฟที่เจาะลึกถึงธีมของความเหงา มิตรภาพ และผลที่ตามมาของการเล่นเป็นพระเจ้า ภาพยนตร์เรื่องนี้เกิดขึ้นบนยานอวกาศล้ำสมัยชื่อ Avalon ซึ่งกำลังเดินทาง 120 ปีไปยังดาวเคราะห์อาณานิคมอันห่างไกลชื่อ Homestead II ซึ่งตั้งอยู่ในระบบ Tau Ceti ยานถูกออกแบบมาเพื่อรองรับผู้ตั้งถิ่นฐานจำนวนมาก โดยขนส่งพวกเขาอย่างปลอดภัยผ่านห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ไปยังบ้านใหม่ของพวกเขา ที่ซึ่งมนุษยชาติสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ ในบรรดาผู้โดยสาร 5,000 คน มีบุคคลสองคนที่ส่งผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อเหตุการณ์: จิม เพรสตัน (แสดงโดย คริส แพรตต์) และ ออโรร่า เลน (แสดงโดย เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์) ทั้งคู่ควรจะอยู่ในสภาพจำศีลตลอดการเดินทาง แต่เนื่องจากความผิดปกติแบบสุ่ม ห้องนอนหลับของพวกเขากลับตื่นขึ้นก่อนกำหนดถึง 90 ปี ปัญญาประดิษฐ์ของ Avalon, ART ในขั้นต้นไม่รู้ถึงปัญหาและไม่ได้รายงานความผิดปกติให้กับส่วนที่เหลือของยาน ด้วยชีวิตทั้งหมดที่รออยู่ข้างหน้า แต่กลับติดอยู่บนยานอวกาศที่รกร้าง จิม เพรสตัน วิศวกรเครื่องกล ต้องเผชิญกับวิกฤตการณ์ที่มีอยู่ เขาตระหนักว่าเขาต้องรับมือกับความสันโดษ 90 ปีก่อนที่เขาจะไปถึงจุดหมายปลายทาง ซึ่งเป็นสิ่งที่น่ากลัว เขาสำรวจยาน พบหุ่นยนต์อัตโนมัติเพียงไม่กี่ตัว และค้นพบห้องสมุดที่น่าประทับใจพร้อมคอลเลกชันภาพยนตร์ หนังสือ และเพลงคลาสสิกมากมาย ท่ามกลางความโดดเดี่ยวของเขา จิมรับหุ่นยนต์เป็นเพื่อน ดูหนังเก่า ฟังเพลง และพูดคุยกับ ART อย่างไรก็ตาม ชีวิตของเขากลับคาดเดาได้และน่าเบื่อมากขึ้น เต็มไปด้วยความซ้ำซากจำเจของความเหงา เมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของความเหงา จิมจึงหาวิธีบรรเทาความโดดเดี่ยวของเขา ในการตัดสินใจหุนหันพลันแล่น เขาเกิดความคิดที่เปลี่ยนเส้นทางการเดินทางของเขา และท้ายที่สุดคือชีวิตของเขา จิมตัดสินใจทำทุกอย่างด้วยตัวเอง โดยท้าทายกฎหมายของสังคมด้วยการปลุกผู้โดยสารคนที่สองก่อนกำหนดถึง 90 ปี ผู้โดยสารคนนี้คือออโรร่า เลน นักข่าวที่มีพรสวรรค์และผู้หญิงที่มีชีวิตทั้งชีวิตรออยู่ข้างหน้า ด้วยการเผชิญหน้าที่ไม่คาดฝันนี้ ชีวิตของจิมได้รับการเติมเต็มด้วยชีวิตใหม่ เปลี่ยนแปลงพลวัตของการเดินทางของเขาบน Avalon ในตอนแรก ออโรร่าลังเลและสับสน สงสัยว่าเธออยู่ที่ไหน และทำไมเธอถึงรู้สึกถึงความไม่เชื่อมโยงอย่างมากนี้ เนื่องจากความสับสน เธอจึงไม่เข้าใจสถานการณ์ของการตื่นขึ้นของเธอในตอนแรก คริส แพรตต์ และ เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ ส่งมอบการแสดงที่น่าประทับใจ ซึ่งช่วยถ่ายทอดความแตกต่างที่ละเอียดอ่อนของอารมณ์ของตัวละครแต่ละตัวเมื่อเรื่องราวคลี่คลาย เคมีบนหน้าจอของพวกเขามีชีวิตชีวาเมื่อตัวละครมารวมกันในการเต้นรำแห่งความกลัว การพึ่งพา และมิตรภาพที่ไม่คาดฝัน ขณะที่จิมนำทางความตระหนักรู้ที่เบ่งบานของออโรร่า ความตึงเครียดก็เกิดขึ้นจากความไม่สามารถของเขาที่จะเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับการปลุกเธอโดยเจตนา เขาอ้างว่าเขาปลุกเธอโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะความสิ้นหวังทางจิตใจของเขาเอง เมื่อตระหนักถึงความสามารถในการเหงาและความสับสนของเขา เขาก็ค่อยๆ สร้างจินตนาการขึ้นมา อย่างไรก็ตาม จิมก็เริ่มชื่นชมสติปัญญา ไหวพริบ และความร่าเริงของออโรร่าในไม่ช้า พวกเขาสร้างความผูกพันที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ซึ่งอยู่เหนือชีวิตที่สั้นของพวกเขาบนยาน อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มิตรภาพที่ค้นพบใหม่นี้มาพร้อมกับภาระแห่งความรับผิดชอบ จิม ผู้ละเมิดเงื่อนไขของการนอนหลับที่ตกลงกันไว้ ใคร่ครวญถึงผลที่ตามมาจากการกระทำของเขา หากการกระทำของพวกเขาถูกค้นพบโดย ART หรือผู้โดยสารคนอื่น ๆ บนยาน ด้วยความกลัวว่าเขาจะถูกลงโทษหรือแม้กระทั่งถูกดำเนินคดีฐานรบกวนออโรร่าก่อนกำหนด จิมจึงตัดสินใจคิดค้นข้ออ้างที่มีเหตุผลสำหรับการตื่นแต่เช้าของพวกเขา ซึ่งเขาถือว่าเป็นโอกาสที่ไม่คาดฝันที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้ประโยชน์ เมื่อเวลาผ่านไป จิมและออโรร่าก่อตัวเป็นความผูกพันที่หล่อเลี้ยงความหวังในสภาพจิตใจที่เปราะบางของจิม ในที่สุด เมื่อความร่วมมือของพวกเขาลึกซึ้ง พวกเขาก็เริ่มตระหนักว่าการเผชิญหน้าที่โชคชะตานี้มีความเป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนแปลงมุมมองของพวกเขาเกี่ยวกับชีวิต แม้ว่าจะชั่วคราวก็ตาม พวกเขาตระหนักว่าความสนิทสนมกันของพวกเขามาจากโลกทัศน์ที่แตกต่างกันสองแบบ และมอบประสบการณ์ที่น่าสนใจเกี่ยวกับการเชื่อมต่อระหว่างมนุษย์ในบรรยากาศที่อ้างว้างนี้ แม้ว่าความลับจะแขวนอยู่เหนือการเผชิญหน้าของพวกเขา แต่ช่วงเวลาที่พวกเขาร่วมกันก็มอบสัญญาณแห่งความหวังในความเวิ้งว้างอันรกร้างของดวงดาว เป็นที่น่าสังเกตว่าแม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะพัฒนาไปและกลายเป็นแง่มุมต่างๆ จิมและออโรร่าก็มีค่านิยมที่แตกต่างกัน และในที่สุดก็มองเห็นธรรมชาติที่เปราะบางและไม่แน่นอนของความผูกพันของพวกเขา ความสัมพันธ์ของพวกเขาพัฒนาเป็นชั้นต่างๆ ซึ่งแสดงออกมาผ่านมิตรภาพใหม่ๆ ในหมู่ผู้โดยสารของยาน ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในการเชื่อมต่อของมนุษย์กับมนุษย์ ท้ายที่สุด ภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอการแสดงที่น่าจดจำซึ่งจับภาพสถานการณ์ที่ย่ำแย่ของการเป็นวัตถุที่ไม่มีตัวตน เผชิญหน้ากับการดำรงอยู่ที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด Passengers แสดงให้เห็นถึงการต่อสู้แบบไดนามิกนี้ด้วยสมมติฐานที่กระตุ้นความคิด ซึ่งยังคงตรวจสอบปฏิสัมพันธ์ระหว่างความเหงา มิตรภาพ และศักยภาพที่สูญเสียไปที่ปลายทั้งสองข้าง