Stopmotion

เอลลา เบลค แอนิเมเตอร์สต็อปโมชันมากความสามารถ ยืนอยู่หน้าสตูดิโอที่คับแคบและสลัวแสงของเธอ รายล้อมไปด้วยเศษซากงานฝีมือที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว สายตาของเธอเลื่อนลอยไปยังภาพถ่ายเก่าๆ ของแม่ที่บงการชีวิตเธอ ผู้หญิงที่ต้องรับผิดชอบต่อการเลี้ยงดูที่วุ่นวายของเอลลา ความทรงจำที่พวกเธอแบ่งปัน แม้จะเป็นพิษและเจ็บปวด แต่ก็ฝังลึกอยู่ในจิตใจของเธอ การจากไปของแม่ทิ้งช่องว่างขนาดใหญ่ไว้ในชีวิตของเอลลา และด้วยเหตุนี้ การดิ้นรนอย่างไม่ลดละเพื่อจัดการกับปีศาจที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความตั้งใจอันเปราะบางของเธอ ขณะที่เธอเริ่มทำงานในโปรเจกต์ใหม่ เอลลาพยายามที่จะระบายอารมณ์ของเธอลงในการสร้างภาพยนตร์สต็อปโมชัน แรงบันดาลใจเริ่มต้นเป็นของแท้ แต่ในไม่ช้าก็เห็นได้ชัดว่าความพยายามครั้งนี้เป็นส่วนหนึ่งของการสำแดงความวุ่นวายภายในของเธอ เรื่องราวที่เธอกำลังสร้างขึ้นหมุนรอบเด็กหญิงชื่อเอมิลีที่เริ่มต้นการเดินทางที่เต็มไปด้วยอันตรายเพื่อหาความปลอบใจและการยอมรับ ความคล้ายคลึงกันระหว่างเรื่องราวของเอมิลีและชีวิตจริงของเอลลานั้นโดดเด่น แต่เมื่อโปรเจกต์เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ขอบเขตระหว่างความเป็นจริงและจินตนาการเริ่มพร่ามัว ความหมกมุ่นของเอลลากับภาพยนตร์ของเธอเพิ่มขึ้น และเธอก็เริ่มพัวพันกับโลกที่เธอกำลังสร้างมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวละครของเธอเริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเอง และเธอเริ่มสร้างความเชื่อมโยงทางจิตใจกับพวกเขา การต่อสู้ของเอมิลีกับปีศาจส่วนตัวของเธอเองสะท้อนให้เห็นถึงความวุ่นวายภายในของเอลลาในตอนนี้ สองชีวิต ชีวิตที่เธอกำลังใช้ชีวิตและชีวิตที่เธอกำลังสร้างขึ้น กลายเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงกันอย่างแยกไม่ออก และเป็นเรื่องยากมากขึ้นเรื่อยๆ ที่เอลลาจะแยกแยะระหว่างสองสิ่งนี้ เมื่อวันเวลาผ่านไป เอลลาก็เริ่มหลุดพ้นจากความเป็นจริงมากขึ้นเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ของเธอกับเพื่อนและคนที่เธอรักเริ่มขาดสะบั้น และพฤติกรรมของเธอก็เริ่มผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ สตูดิโอของเธอ ซึ่งเคยเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับความคิดสร้างสรรค์ของเธอ ได้กลายเป็นสมรภูมิสำหรับสติสัมปชัญญะของเธอแล้ว กำแพงที่เคยเป็นผืนผ้าใบเปล่าๆ บัดนี้กลับต้องแบกรับภาระจากความวุ่นวายทางอารมณ์ของเธอ ตัวละครสต็อปโมชันที่เคยเป็นเพียงหุ่นกระบอก ตอนนี้ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง และความรู้สึกควบคุมของเอลลาก็เริ่มสลายไป ยิ่งเอลลาเข้าใกล้การสร้างภาพยนตร์ของเธอให้เสร็จมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งฝังแน่นอยู่ในโลกที่เธอสร้างมากขึ้นเท่านั้น ตัวละครของเธอมีชีวิตเป็นของตัวเอง และเธอพบว่าตัวเองกำลังระบุถึงการต่อสู้ของพวกเขา ธีมเรื่องการถูกทอดทิ้ง การถูกปฏิเสธ และการค้นพบตัวเองที่แทรกซึมอยู่ในเรื่องราวของเอมิลี กลายเป็นเครื่องเตือนใจที่ชัดเจนถึงประสบการณ์ของเอลลาเองกับแม่ของเธอ เส้นแบ่งระหว่างความเป็นจริงและเรื่องแต่งนั้นแยกไม่ออกแล้ว และการยึดมั่นในอัตลักษณ์ของตัวเองของเอลลาก็เริ่มสั่นคลอน เมื่อเรื่องราวดำเนินไปสู่จุดสุดยอด โลกของเอลลาก็เข้าสู่ความโกลาหล ตัวละครที่เธอสร้างขึ้นเริ่มหันมาต่อต้านเธอ และสตูดิโอที่เคยเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ก็กลายเป็นสถานที่แห่งความทรมาน ภาพยนตร์ที่เคยเป็นการแสดงออกถึงความคิดสร้างสรรค์ของเธอกลับกลายเป็นภาพสะท้อนของจิตใจที่แตกสลายของเธอ จิตใจของเอลลา ที่เคยเต็มไปด้วยความคิดและอารมณ์ที่เป็นเหตุเป็นผล ได้กลายเป็นสมรภูมิสำหรับปีศาจของเธอ ฉากสุดท้ายของภาพยนตร์ของเอลลา บทสรุปที่หลอกหลอนและกินใจของเรื่องราวที่เธอสร้างขึ้น เป็นภาพสะท้อนของการต่อสู้ภายในของเธอเอง เด็กหญิงเอมิลีพบความสงบสุขในระดับหนึ่ง แต่ต้องแลกมาด้วยราคาที่สั่นสะเทือนอย่างลึกซึ้งกับเอลลา ความตระหนักว่าเธอได้สร้างภาพยนตร์ที่ทำหน้าที่เป็นการระบายอารมณ์ให้กับอารมณ์ของเธอเองนั้นถาโถมเข้าใส่เอลลาเหมือนกระแสน้ำ ตัวละคร เรื่องราว และโลกที่เธอสร้างขึ้น ล้วนกลายเป็นการสำแดงจิตวิญญาณที่ถูกทรมานของเธอเอง ในท้ายที่สุด มันไม่ชัดเจนว่าสิ่งใดเป็นจริงมากกว่ากัน: โลกที่เอลลาสร้างขึ้นหรือโลกที่เธออาศัยอยู่ ปีศาจที่หลอกหลอนเธอมานานอาจถูกกำจัดไปในที่สุด แต่ราคาของการเผชิญหน้าครั้งนี้คือความรู้สึกถึงตัวตนของเอลลา เมื่อเครดิตขึ้นบนภาพยนตร์ของเธอ เอลลายืนอยู่คนเดียวในสตูดิโอของเธอ ความเงียบเป็นเครื่องเตือนใจถึงความว่างเปล่าที่เธอได้เผชิญหน้า กล้องแพนออกไป จับภาพเศษซากของโลกของเธอ ซึ่งตอนนี้เป็นเพียงภาพสะท้อนของความวุ่นวายที่เธอทนมาได้