ยูโทเปีย

ทหารชื่อจอห์นเดินผ่านเงาอย่างเงียบ ๆ โดยจ้องมองไปยังโรงงานไฮเทคล้ำสมัยที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า เขาตามหาภรรยาของเขา ซาร่าห์ มาหลายวันแล้ว โดยค้นหาเบาะแสทุกอย่าง คำแนะนำทุกอย่าง ความเป็นไปได้ทุกอย่าง ตอนนี้ ในที่สุด เขาก็ได้รับข่าวกรองที่น่าเชื่อถือว่าเธออาจจะอยู่ข้างในป้อมปราการกระจกและเหล็กกล้านี้ มีการสงสัยว่ามีขบวนการค้ามนุษย์ดำเนินการอยู่นอกโรงงาน และจอห์นรู้สึกได้ว่าซาร่าห์ติดอยู่กับมัน ด้วยลมหายใจลึก ๆ จอห์นพุ่งไปข้างหน้า ทุบหน้าต่างและปีนผ่านเข้าไป เขาล้มลงบนพื้นขัดมัน แรงกระแทกทำให้เขาตื่นขึ้น เขารีบลุกขึ้นยืน ดึงปืนออกมาขณะที่เขาเดินอย่างระมัดระวังผ่านทางเดินที่รกร้าง อากาศภายในเต็มไปด้วยกลิ่นสีใหม่และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับกลิ่นอับชื้นและความเหนื่อยล้าของโลกของเขา เมื่อเลี้ยวหัวมุม จอห์นก็มองเห็นการทำงานภายในของโรงงานเป็นครั้งแรก ผนังเรียงรายไปด้วยธนาคารเซิร์ฟเวอร์คอมพิวเตอร์ โปรเซสเซอร์ที่ส่งเสียงฮัมอย่างต่อเนื่องคือเสียงพื้นหลัง เหล่าช่างเทคนิคและวิศวกรจำนวนมากเคลื่อนไหวอย่างตั้งใจ ใบหน้าของพวกเขาจดจ่ออยู่กับการนำนวัตกรรมใหม่มาสู่ชีวิต แต่สิ่งที่อยู่เหนือช่างเทคนิคต่างหากที่ดึงดูดสายตาของจอห์น กำแพงกระจกขนาดมหึมายื่นขึ้น กั้นโรงงานออกจากโลกแห่งความมหัศจรรย์ที่อยู่เบื้องหลัง เขาตระหนักได้ว่านี่คือแหล่งที่มาของข่าวลือ นี่คือสวนสนุกในตำนาน สถานที่ที่ผู้คนมาเพื่อหลีกหนีจากความน่าเบื่อในชีวิตของตนเอง เมื่อเข้าไปใกล้กระจก จอห์นรู้สึกขนลุก สวนสาธารณะที่อยู่เบื้องหลังคือดินแดนแห่งแสงระยิบระยับและสีสันสดใส เป็นภาพลานตาแห่งประสบการณ์และความรู้สึก ผู้เยี่ยมชมเดินผ่านสวนด้วยสีหน้ารื่นเริงและหลงใหลราวกับว่าพวกเขาสุ่มเข้าไปในดินแดนแห่งความฝัน จอห์นลังเลใจ ไม่แน่ใจว่าจะตีความภูมิทัศน์เหนือจริงนี้อย่างไร มีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่สามารถระบุได้อย่างชัดเจน เมื่อเขาผลักผ่านกำแพงกระจก เขาก็ถูกคลื่นแห่งอินพุตทางประสาทสัมผัสเข้าโจมตี ทุกความรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความรุนแรงของประสบการณ์ สวนสาธารณะได้รับการออกแบบมาให้เป็นโลกแห่งความสุขสมบูรณ์ ดินแดนที่ตอบสนองทุกความต้องการและความปรารถนา ผู้เยี่ยมชมเดินเล่นไปตามสวนเขียวชอุ่ม ดื่มด่ำกับกลิ่น รสชาติ และสัมผัสที่ไม่มีทางหาได้ในโลกแห่งความเป็นจริง พวกเขาเดินต่อไปยังชายหาดที่กว้างใหญ่และเป็นประกาย ซึ่งพวกเขาสามารถอาบแดดและสัมผัสทรายระหว่างนิ้วเท้าได้ ขณะที่จอห์นเดินทางในโลกแฟนตาซีนี้ เขาเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ ผู้เยี่ยมชมไม่ได้มีความสุขและไร้กังวลเท่านั้น พวกเขายังหลงใหลอย่างลึกซึ้ง ดวงตาของพวกเขาดูพร่ามัว การเคลื่อนไหวของพวกเขาเป็นไปโดยอัตโนมัติ พวกเขาไม่ได้คิดด้วยตัวเอง พวกเขาแค่ตอบสนองต่อสิ่งกระตุ้นรอบตัว มันคือความตระหนักนี้เองที่นำพาจอห์นไปเผชิญหน้ากับความจริงอันน่าตกใจเกี่ยวกับสวนสาธารณะ เขาบังเอิญไปเจอห้องลับที่ซ่อนอยู่ลึกเข้าไปในส่วนลึกของโรงงาน ซึ่งเป็นสถานที่ที่สถาปนิกที่แท้จริงของดินแดนมหัศจรรย์แห่งนี้ทำงานอยู่ และสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นไม่ใช่สวนสนุกแฟนตาซี แต่เป็นการทดลองวิศวกรรมสังคมที่ซับซ้อน สวนสาธารณะได้รับการออกแบบมาเพื่อเก็บเกี่ยวอารมณ์และความปรารถนาที่ดิบเถื่อนของผู้มาเยือน เพื่อใช้ประโยชน์จากความกลัวและจุดอ่อนที่ลึกที่สุดของพวกเขา ช่างเทคนิคของโรงงานกำลังปรับเปลี่ยนทุกแง่มุมของประสบการณ์อย่างระมัดระวัง โดยใช้การผสมผสานระหว่างประสาทวิทยาศาสตร์ขั้นสูงและเทคโนโลยีล้ำสมัยเพื่อดึงเอาการสะท้อนทางอารมณ์สูงสุดออกจากผู้ที่มาเยือนสวนสาธารณะ ดวงตาของจอห์นเบิกกว้างเมื่อเขาเข้าใจถึงขอบเขตทั้งหมดของวัตถุประสงค์ของสวนสาธารณะ พวกเขาไม่ได้แค่เล่นกับความปรารถนาของผู้คน พวกเขากำลังควบคุมจิตวิญญาณของพวกเขา มันเป็นการเปิดเผยที่น่าขยะแขยง ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจอย่างสุดซึ้ง และจากนั้นราวกับเป็นการตอบสนองต่อความโกรธของเขา ช่างเทคนิคของโรงงานก็หันมาเล่นงานเขา พวกเขาเฝ้าติดตามทุกการเคลื่อนไหวของเขา ศึกษาปฏิกิริยาและอารมณ์ของเขาขณะที่พวกเขาเล่นเกมมืด ตอนนี้พวกเขาเห็นเขาเป็นเพียงเหยื่ออีกราย ใครบางคนที่ต้องถูกนำเข้ามาในอ้อมอก จอห์นรู้ว่าเขาต้องออกไป เขาต้องหนีจากเกมมรณะที่เริ่มต้นขึ้น แต่เมื่อเขาหันหลังหนี เขาก็ตระหนักว่าเขาติดกับดัก ผนังของอุทยานดูเหมือนจะเลื่อนและเปลี่ยนรูปร่างรอบตัวเขา ขัดขวางเส้นทางหลบหนีทุกเส้นทาง เขาติดอยู่ในเขาวงกต มองไม่เห็นทางออกที่ชัดเจน ดังนั้น เขาจึงถูกบังคับให้เข้าไปในโลกของอุทยาน จมดิ่งลงไปในประสบการณ์ที่เขาดูแคลน มันเป็นการเดินทางที่บิดเบี้ยวและเหนือจริง ซึ่งผลักดันเขาไปจนถึงขีดจำกัดของสติสัมปชัญญะ ในท้ายที่สุด จอห์นก็ออกมาพร้อมกับรอยแผลเป็นและเปลี่ยนแปลงไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างสู่ด้านมืดของโลกที่เขาคิดว่าเขารู้ เขาตระหนักว่าความจริงไม่ใช่สิ่งที่เป็นอยู่ เส้นแบ่งระหว่างความสุขและความเจ็บปวด ระหว่างภาพลวงตากับความจริงนั้นบางมาก และเขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันมองโลกในแบบเดิมอีกต่อไป