สงคราม
พล็อต
ท่ามกลางสงครามอิรัก ภาพยนตร์เรื่อง "สงคราม" เล่าเรื่องราวของหน่วยซีลของกองทัพเรือที่ช่ำชองกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเริ่มต้นภารกิจเสี่ยงตายในเมืองรามาดีที่เต็มไปด้วยรอยแผลแห่งการสู้รบ เรื่องราวของภาพยนตร์เรื่องนี้คลี่คลายในลักษณะที่ไม่เป็นเส้นตรง โดยเหตุการณ์ในภารกิจถูกนำเสนอผ่านภาพ回闪และความทรงจำที่กระจัดกระจายคล้ายกับการสะท้อนผลกระทบที่สงครามส่งผลต่อสภาพจิตใจและอารมณ์ของทหาร ภาพยนตร์เริ่มต้นด้วยฉากแห่งความเงียบสงบและการพิจารณา โดยแต่ละหน่วยซีลจะ回闪แรงจูงใจส่วนตัวในการเข้าร่วมกองทัพ ช่วงเวลาแห่งการใคร่ครวญเหล่านี้จะนำพาเราไปสู่จิตใจของนักรบที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เผยให้เห็นถึงความขัดแย้งซับซ้อนที่อยู่ภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่แข็งกระด้าง เมื่อเรื่องราวดำเนินไป เราได้เห็นหน่วยทหารถูกส่งไปยังรามาดี เมืองที่ถูกฉีกทึ้งด้วยความรุนแรงทางนิกายและการก่อความไม่สงบ เมื่อมาถึง หน่วยซีลตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าสถานการณ์เลวร้ายกว่าที่คาดการณ์ไว้ เมืองนี้เป็นเขาวงกตของตรอกซอกซอยแคบๆ และอาคารที่พังทลาย ซึ่งเป็นที่กำบังให้กับศัตรูและสร้างสภาพแวดล้อมที่เหมาะสำหรับการซุ่มโจมตีและกับดัก ภารกิจของหน่วยซีลคือการรักษาความปลอดภัยในสถานที่สำคัญ แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็พบว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่มุ่งมั่นและโหดเหี้ยม เมื่อวันเวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์ หน่วยทหารก็ค่อยๆ ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกมากขึ้น ความเชื่อมโยงของพวกเขากับความเป็นจริงอยู่ในระดับที่อ่อนแอที่สุด ความทรงจำที่เราเห็นไม่ใช่แบบเส้นตรง แต่เป็นการผสมปนเปกันระหว่างอดีตและปัจจุบัน ซึ่งสะท้อนถึงผลกระทบที่ทำให้สับสนจากการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ เวลาจะกลายเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ยาก และยากที่จะแยกแยะระหว่างความเป็นจริงและจินตนาการ วิธีการเล่าเรื่องที่ไม่เป็นเส้นตรงนี้สร้างความรู้สึกสับสน เนื่องจากผู้ชมถูกบังคับให้ปะติดปะต่อเรื่องราวที่กระจัดกระจาย ตลอดทั้งเรื่อง ผู้กำกับใช้สไตล์ภาพยนตร์ที่คล้ายกับนวนิยายภาพที่มีชีวิตขึ้นมา การใช้กล้องเป็นไปอย่างบ้าคลั่งและไม่ต่อเนื่อง จับภาพความโกลาหลและความเข้มข้นของสงคราม การถ่ายภาพระยะใกล้ของใบหน้าทหารเผยให้เห็นถึงผลกระทบทางอารมณ์ที่ความขัดแย้งกำลังเกิดขึ้น ในขณะที่การถ่ายภาพมุมกว้างจะบันทึกความงามอันรกร้างของเมืองที่ถูกทำลาย ทีมนักแสดงถ่ายทอดการแสดงที่โดดเด่น โดยนักแสดงแต่ละคนนำความลึกซึ้งและแง่มุมต่างๆ มาสู่ตัวละครของตน หัวหน้าหน่วยเป็นทหารผ่านศึกผู้ช่ำชอง ซึ่งถูกหลอกหลอนด้วยความทรงจำจากภารกิจในอดีต ความรู้สึกรับผิดชอบและหน้าที่ของเขาชัดเจน แม้กระทั่งเมื่อเส้นแบ่งระหว่างความภักดีและหน้าที่เริ่มพร่ามัว ทหารใหม่ที่เข้าร่วมกองทัพสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัดจากความรุนแรงของสถานการณ์ ประสบการณ์และความเปราะบางของพวกเขาทำให้พวกเขามีความเสี่ยงต่อความเป็นจริงที่โหดร้ายของสงครามมากขึ้น เมื่อการต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด หน่วยซีลเริ่มประสบกับการสูญเสียอย่างหนัก ศพกองพะเนิน และผู้รอดชีวิตก็ต้องแบกรับบาดแผลทางอารมณ์ของสหาย ความเศร้าโศกและความสิ้นหวังของพวกเขาดิบและสัมผัสได้ ทำให้เกิดฉากที่สะเทือนใจที่สุดบางฉากในภาพยนตร์ แม้จะมีความกล้าหาญและภราดรภาพที่เป็นเครื่องหมายของหน่วยซีล แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่เคยหลีกหนีจากความน่าสะพรึงกลัวของสงคราม ฉากความรุนแรงที่โหดร้าย การซุ่มโจมตี และการโจมตีด้วย IED ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยความสมจริงอย่างไม่ลดละ ผลกระทบต่อสุขภาพจิตของทหารเริ่มชัดเจนมากขึ้น โดยกรณีของ PTSD และบาดแผลทางจิตใจปรากฏให้เห็นเมื่อบทสุดท้ายคลี่คลาย ท้ายที่สุดแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้กลายเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงสายสัมพันธ์แห่งภราดรภาพที่ก่อตัวขึ้นในกองไฟแห่งการต่อสู้ ขณะที่หน่วยซีลเคลื่อนพลผ่านซากปรักหักพังของรามาดี พวกเขาอยู่ด้วยกัน พึ่งพาซึ่งกันและกันเพื่อสนับสนุนและปลอบโยนเมื่อเผชิญกับความยากลำบากที่ไม่อาจจินตนาการได้ มิตรภาพของพวกเขาเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงการเปลี่ยนแปลงที่สงครามสามารถนำมาซึ่ง โดยเส้นแบ่งระหว่างทหารและทหารเริ่มพร่ามัว และการกระทำเพื่อความอยู่รอดมีความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด บทสรุปของภาพยนตร์เป็นการใคร่ครวญถึงราคาที่แท้จริงของสงคราม โดยเน้นย้ำถึงความสูญเสียของผู้คนที่มีต่อผู้ที่ต่อสู้กับมัน เมื่อผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายนอนตาย ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวัง เราได้รับการเตือนว่าความทรงจำของสงครามถูกจารึกไว้ในจิตใจของผู้ที่ประสบกับมันตลอดไป ในท้ายที่สุด ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำหน้าที่เป็นเพลงไว้อาลัยที่ทรงพลังสำหรับชีวิตที่สูญเสียไปและความทรงจำที่เกิดขึ้นในสนามรบในอิรัก
วิจารณ์
Ethan
Opening with a touch of 'Something in the Dirt', I thought this might become a truly unique war film, but it only manages to be slightly different. All the confrontations, even the visceral, bloody pain, are overshadowed by a civilian mother's heart-wrenching cry of "WHY". But what answers can ants possibly exchange with each other? Grief never reaches the higher echelons; those at the bottom are simply accustomed to habitually fighting and despising each other in various forms of war, believing that terror-induced unity and bravery are all that matters. They rarely consider that from the very beginning, all the disasters are man-made, all utterly pointless. Three and a half stars.
Amira
I made a point of catching the IMAX version at iSQUARE Emperor Cinemas upon its release, and the immersion was maxed out. It felt even closer to the action than "Civil War," almost like being embedded with the unit. For the first half-hour or so, there's absolutely no score, just the soldiers communicating and observing inside the house. But you're constantly on edge, feeling like an assault could happen at any moment, and then boom, it hits you when you least expect it. What's particularly unsettling is that, in past films, a severe injury might get a quick shot, but in this one, the agonizing cries of the wounded become almost a part of the soundtrack. Later, the crackle of the radios, the screams of the injured, and the gunfire take over as the predominant background noise, making...
Juniper
This is pretty much the real face of war: filled with tedious waiting, tension, chaos, cursing, gunpowder, bewilderment, severed limbs, howls, and blood all over the place, with no glory to speak of. War is its most eloquent opponent when it is at its most authentic.
Adrian
"Warfare" is a war film with zero-gratification combat scenes, its primary goal being to immerse the audience in the chaos of war. Every visual and auditory element serves this purpose. The film opens with a dynamic and intensely masculine scene, a blatant display of the male gaze, which abruptly transitions into an extended and unnerving period of silence lasting nearly 30 minutes. This quiet is then shattered by intense and unsettling noises, plunging the viewer into the heart of the battle until the very end. I admire the director's commitment not only to recreating the realism of war and placing the audience in the midst of it but also to tormenting the viewer's senses to convey the confusion and brutality of conflict. This is achieved through techniques like amplifying radio chatter to assault the ears...
คำแนะนำ
