ป๊อปอาย นักฆ่าคน

ในเมืองพอร์ตนัสเซาที่เงียบสงบ เสียงกระซิบเกี่ยวกับกะลาสีลึกลับได้กระตุ้นความสนใจของผู้อยู่อาศัยในท้องถิ่นมานาน ว่ากันว่าบุคคลลึกลับที่มีพละกำลังเหนือมนุษย์ผู้นี้จะเดินเตร่ไปตามโรงงานบรรจุกระป๋องผักโขมที่ถูกทิ้งร้างบริเวณชานเมือง โรงงานแห่งนี้ซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางที่คึกคักของกิจกรรม ปัจจุบันกลายเป็นซากปรักหักพังที่น่าขนลุกของอดีต ซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความเสื่อมโทรมของอุตสาหกรรม กลุ่มเพื่อนที่อยากรู้อยากเห็นและชอบผจญภัย ซึ่งประกอบด้วยเอมิลี่ แมตต์ ซาร่าห์ และแจ็ค ตัดสินใจแอบเข้าไปในโรงงานร้างเพื่อถ่ายทำสารคดีเกี่ยวกับตำนานของกะลาสี พวกเขาเคยได้ยินเรื่องราวต่างๆ มา แต่ต้องการเปิดเผยความจริงเบื้องหลังตำนาน กลุ่มนี้ประกอบด้วยผู้ที่ชื่นชอบประวัติศาสตร์ ผู้สร้างภาพยนตร์ และคนในท้องถิ่นที่เคยได้ยินเรื่องราวของกะลาสี แต่ไม่เคยเจาะลึก โครงการภาพยนตร์เรื่องนี้จะเป็นโอกาสให้พวกเขาเปิดเผยความลึกลับและค้นพบความจริง กลุ่มเดินทางมาถึงโรงงานร้างในเย็นฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศสดชื่น ในขณะที่ความมืดเริ่มปกคลุม ด้วยคบเพลิงในมือ พวกเขาเดินเข้าไปข้างในอาคารที่กำลังพังทลายอย่างระมัดระวัง โรงงานที่ครั้งหนึ่งเคยเจริญรุ่งเรือง ปัจจุบันกลับกลายเป็นอนุสรณ์สถานแห่งความละเลยที่สลัว แขวนอยู่บนเครื่องจักรที่เป็นสนิม และกลิ่นเหม็นของการเน่าเปื่อยที่รุนแรงต้อนรับพวกเขาในทุกย่างก้าว ความตื่นเต้นและความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาสวมหน้ากากบรรยากาศที่น่าขนลุกชั่วขณะ กลุ่มเริ่มสำรวจสถานที่ เมื่อพวกเขาเข้าไปลึกขึ้น กลุ่มก็สะดุดกับบันไดผุพังที่นำไปสู่ชั้นบนสุด คบเพลิงที่สั่นไหวส่องแสงที่น่ากลัวบนผนัง สร้างเงาที่ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเอง แม้จะลังเล แต่พวกเขาก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่อธิบายไม่ได้ไปยังชั้นบน ราวกับว่ามีพลังที่มองไม่เห็นกำลังนำทางพวกเขา บันไดครางอยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา เตือนพวกเขาถึงสภาพที่เปราะบาง เมื่อขึ้นไปถึงชั้นบนสุด พวกเขาค้นพบชุดห้องที่ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่ดีกว่า ตรงกลางห้อง พวงมาลัยเรือเก่าที่เป็นสนิมแขวนอยู่จากเพดาน เรียกให้พวกเขาเข้ามาใกล้ แจ็ค ผู้ซึ่งกระตือรือร้นเสมอ เสนอแนวคิดในการหมุนพวงมาลัยเพื่อกระตุ้นเหตุการณ์เหนือธรรมชาติ ขณะที่พวกเขารอคอยด้วยใจจดจ่อ เอมิลี่ก็หมุนพวงมาลัยอย่างลังเล ปล่อยเสียงเอี๊ยดที่น่าขนลุกออกมา ขณะที่พวกเขายังคงสำรวจโรงงานร้างต่อไป เสียงแปลกๆ เริ่มดังก้องไปตามทางเดิน ในตอนแรก พวกเขาคิดว่ามันเป็นผลมาจากลมหรือเศษซากที่เคลื่อนตัว แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็ตระหนักว่าเสียงเหล่านั้นดูเหมือนจะติดตามการเคลื่อนไหวของพวกเขา ที่น่าขำคือ เสียงดังครั้งแรกคล้ายกับเสียงเอี๊ยดของโบฮีเมียนที่มาจากสายพานลำเลียงหลักชั้นหนึ่ง ซึ่งทุกคนต่างรู้กันในบางครั้งว่าโรงงานบรรจุกระป๋องผักโขมเคยใช้ประโยชน์จากมัน การตรวจสอบโรงงานร้างของพวกเขายังคงดำเนินต่อไป โดยแต่ละคนต้องการทราบว่าทำไมเสียงที่คล้ายกันจึงเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เจาะจงและสุ่ม แจ็ครู้สึกตื่นเต้นทันทีเมื่อตระหนักว่าพวกเขาน่าจะค้นพบทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการในการจับภาพหลักฐานของชื่อเขา "ป๊อปอาย นักฆ่าคน" หากการคาดเดาของพวกเขาตรงกับทฤษฎีของสิ่งที่เห็นในบ้านเก่าของเขาซึ่งตั้งอยู่ห่างไกลจากที่นั่น